Best Panel,

Een jaar geleden is er een omgangsregeling tussen vader en kind vastgesteld door de rechter, binnen het vaststellen van Voorlopige Voorzieningen. Toen is besloten dat vader tijd krijgt om een band op te bouwen met onze dochter (onze dochter is inmiddels 9 jaar en vader besteedde gedurende ons huwelijk geen tijd aan haar). Er zou een opbouw in tijd zijn, in realiteit werd de omgangsregeling al aangepast op zijn verzoek; nog voordat het tijd was om uit te breiden gaf hij aan dat hij minder tijd met haar wilde zijn. Na verloop van tijd is de omgangsregeling, weer op zijn verzoek, met mijn goedkeuring verder naar beneden bijgesteld. De afspraak is nu dat vader om het weekend van zaterdagmiddag tot zondagavond omgang heeft met zijn dochter, in de echtelijke woning, gezien hij geen woning heeft waar hij haar kan/wilt ontvangen. Zelfs met deze magere omgangsregeling is het niet mogelijk voor vader om deze tijd met zijn dochter te besteden. De helft van de weinige tijd dat hij met zijn dochter kan zijn, komt hij niet of brengt hij haar naar de buren om aldaar te eten en/of de nacht door te brengen of om zijn omgangstijd uren vroegtijdig te beeindigen.
Sinds er een datum is vastgesteld voor de rechtszaak om te scheiden, geeft vader aan dat hij terug wilt naar de omgangsregeling zoals vastgesteld tijdens de voorlopige voorzieningen: wekelijks 3 dagen met 2 nachten.

Mijn dochter van 9 jaar worstelt momenteel met een loyaliteitsconflict tussen haar eigen wensen mbt omgang en de wensen van haar vader. Zij heeft, met hulp van haar juf, een brief geschreven naar de rechter waarin zij aangeeft dat zij de omgangsregeling prima vindt zoals hij nu is (nog niet verstuurd). Als vader het echt wilt, dan wilt zij hem wel vaker zien, bijvoorbeeld na schooltijd, maar zij wilt geen nacht erbij. Nachten vindt zij vreselijk, ligt dan huilend in bed, en zij slaapt liever en beter bij de buren, aldus mijn dochter in de brief.
Op aanraden van mij en haar juf heeft zij afgelopen weekend toch eerlijk aan haar vader verteld wat haar wensen zijn. Dit was erg dapper van haar gezien zij dit absoluut niet wilde eerst; zij wilt haar vader niet telleurstellen en wilt niet dat hij boos wordt op haar. Zij vertoont vnl gewenst gedrag en had eerder gezegd wat hij wilt horen; ja, ik mis jou ook.

Nu heeft vader beloften gemaakt naar mijn dochter toe en heeft zij hem blijkbaar belooft dat zij van haar kant zal proberen om twee nachten met hem te zijn. Nu twijfelt zij of zij de brief naar de rechter wel moet sturen.

Punt is dat niemand minder dan de rechter zal gaan bepalen wat de omgangsregeling zal worden. Ik ga namelijk niet instemmen met weer een verandering terwijl de datum voor de rechtszaak al vast staat. Mijn dochter voelt zich nu, ik weet niet in hoeverre terecht, in de positie staan dat zij bepalend is. Ik vind dat een veel te grote verantwoordelijkheid voor haar om te dragen. HOE KAN IK MIJN DOCHTER HELPEN?

Ik ben oprecht als ik zeg dat ik wil instemmen met de wensen van mijn dochter. Voor mij zou het totaal acceptabel zijn als zij meer tijd, dag of nacht, met haar vader wilt zijn. Ik vind dat zij recht heeft op een vader en ik begrijp haar wens om geaccepteerd/ geliefd/ gewild te willen worden door beide ouders. Ik heb echter geen vertrouwen in de achterliggende motivatie van vader, afgelopen jaar leert dat deze uitsluitend financieel is. Afgelopen jaar leert ook dat mijn dochter voelt dat zij niet zichzelf kan zijn bij haar vader zonder te worden veroordeeld op haar zijn. mijn dochter wenst een vader-dochter relatie die niet bestaat voor haar, waar zij enorm haar best voor doet maar niet wordt bereikt.

Tot op heden heb ik een zo neutraal mogelijke houding aangenomen. Ik was van mening dat haar eigen ervaringen leidend moeten zijn in de relatie met haar vader, dat inmenging van mij wellicht later verweten kan worden. Steeds meer krijgt mijn gevoel de overhand dat ik onvoldoende heb beseft dat zij een kind is van 9, veel te rationeel voor haar leeftijd trouwens, die in bescherming dient te worden genomen. Persoonlijke ontwikkeling als zelfvertrouwen, autonomie en eigenwaarde staan bij haar onder spanning.

De stem van het kind moet meer worden gehoord zeggen jullie, maar wat te doen als wanneer zij zich uitspreekt, de andere ouder het kind manipuleert en omkoopt om haar zieltje te winnen voor financiele belangen in de rechtszaak. Hoe kan ik van haar vragen om zelfverzekerd te zijn en trouw te blijven aan haar gevoel, terwijl mijzelf dat niet lukte tegenover hem gedurende 11 jaar huwelijk? Graag hoor ik jullie advies in hoe ik mijn dochter niet alleen voor nu kan helpen maar ook om mogelijke schade voor later te beperken.

mama73