Lieve kinderen van gescheiden ouders,
In dec 2011 is onze zoon Lucas geboren. De relatie is altijd stroef verlopen, de vader van Lucas zat tijdens en een gedeelte na de bevalling in detentie. Om even kort door de bocht te gaan, ik heb alles alleen moeten doen en dragen. Letterlijk en figuurlijk tot ongeveer aan de derde verjaardag van Lucas… . Toen onze relatie beeeindigd was omdat ik niet meer verder kon, op was, moe was, is hij vertrokken en is bij een andere moeder van twee grote meiden (22 en 24 jaar) ingetrokken. Zonder mijn medeweten nam hij Lucas ‘om de weekenden’ al mee naar dit nieuwe gezin, zoals hij dit na één week al noemde.

Hier heb ik even aan moeten wennen. De relatie tussen vader en mij blijft heel slecht, er is geen tot weinig communicatie mogelijk. Er is nl geen gezag en erkenning en hij zet in het gezag te verkrijgen via de rechtbank. Erkenning regelde ik al inmiddels.
We hebben ook een mediation traject gevolgd met als doel de afspraken met regeling vast te leggen. Dit vastleggen wilde hij niet want alles liep vast op het verkrijgen van dat gezag. Hij gaf tijdens een mediation gesprek ook aan Lucas dan mee te kunnen nemen zonder overleg naar het buitenland dus de beredenatie vind ik nogal beangstigend. Enfin!
Ik heb aangegeven, ook bij Mediaton, dat als er minimaal een jaar stabiliteit is ik best bereid in het gezag te regelen maar vooralsnog is de wereld waarin hij leeft steeds veranderd. En misschien moet hij nog in detentie. Dat zal in 2018 blijken wanneer zijn wereld grote zaak voorkomt.
Tijdens de relatie met het nieuwe gezin mailt hij mij zeker zo een vier /vijf keer per week en zet mij op allerlei mogelijke manieren onder druk. Ik zit zelfs een keer bij het politie bureau omdat ik de druk bijna niet meer aan kan. Zij kunnen niks doen maar maken wel een aantekening. Ik werk nl ook nog vier dagen per week, breng en haal Lucas van school en opvang. De zorg komt op mij aan..zelfs doet hij meldingen van mishandeling op school en opvang. Nadat Lucas wordt onderzocht door de forensisch arts blijkt er niets aan de hand..fijn want nu is dat iig afgevinkt… zo zie en voel ik het. Waartoe is hij nog meer in staat… ik vecht voor m’n zoon. Het was zijn bedoeling Lucas van me af te nemen, zo begrijp ik later…
Welnu, inmiddels is de relatie met de nieuwe partner van hem beter ontwikkelt. Ze komt zelfs op school kijken naar Lucas bij een voorstelling. Ik ben zo blij dat dit allemaal kan. Ze is een super mama en zorgt ook goed voor Lucas. Wat wil ik, een mama nog meer!
Totdat ook zij de relatie niet meer ziet zitten en er een einde aankomt. Dan vertrekt vader naar Oostenrijk, daar heeft ie woonruimte en hier niet zijn z’n letterlijke woorden. Binnen een week is dit besluit gevallen dus heb niet de indruk dat er veel moeite is gedaan… Belangrijk is te melden dat vader de druk op gezag blijft uitoefenen… het loopt als een rode draad door onze verstandhouding heen.
Momenteel ziet hij Lucas niet meer. De motivatie vanuit mijn zijde is dat ik het belangrijk vind dat Lucas houvast heeft, weet wanneer z’n vader langs komt al is het een dag per maand…. Hem een dag haalt op een vast moment want langer kan niet, zegt ie dan… na z’n vertrek hoorde Lucas hem zeker een maand niet, helemaal niets, geen belletje niets… en nu mag Lucas (5 jaar) opspringen als hij ‘even’ in NL is. Dat werkt toch niet? Het is absoluut niet zo dat hij hem niet mag zien… maar gun Lucas ook de regelmaat en structuur. Dat heeft dat jongetje zo hard nodig. Hij zou zo verdrietig zijn als ie hem een dag ziet en dan opeens vier weken niet. Dat kan ik hem toch niet uitleggen? Bovendien zit ik met een verdrietig kind en mag ik de boel opknappen… want hij is tenslotte elke dag bij mij.
Wat vinden jullie? Het is erg lastig m’n verhaal hier zo volledig en objectief mogelijk te beschrijven.
Ik ben erg benieuwd naar jullie bevindingen.
Groetjes Sofie