Mijn zoon van 15 ziet er steeds vaker tegen op om naar zijn vader om het weekend en 1 keer in de twee weken door de weeks te gaan. Hij heeft bij zijn vader aangegeven dat hij zich bij zijn vader zich niet meer zo prettig voelt waarop zijn vader heel erg boos is geworden en hij hiervan erg geschrokken is. De communicatie tussen mij en zijn vader verloopt stroef en nog steeds blijk ik het in de ogen van zijn vader totaal niet goed te doen (oftewel ik zal hem wel dat aangepraat hebben). Ik weet dat dit totale onzin is omdat over het reilen en zeilen bij vader heb ik totaal geen inspraak en dat is wat mijn zoon ontzettend dwars zit. Mijn zoon zegt “Het lijkt wel of papa het niet wil horen en toch gewoon doet waar hij zelf zin in heeft”. Het doet hem maar ook mij verdriet, ik voel me zo machteloos. Hij weet dat hij zelf naar een kinderrechter mag schrijven om zijn wensen kenbaar te maken zodat deze mee kan denken om een oplossing te zoeken. Het zelf kenbaar maken aan vader heeft duidelijk geen zin. Maar mijn zoon durft geen stappen naar een kinderrechter te ondernemen dat omdat hij bang is dat zijn vader dan heel erg boos gaat worden. Ik weet dat mijn zoon met een onafhankelijk persoon zoals bijvoorbeeld een kinderpsycholoog hierover zou kunnen praten maar zolang wij als beiden ouders evenveel inspraak over de kinderen hebben gaat dat niet zonder zijn goedkeuring en zijn vader wuift alles weg met “dat is onzin”. Ondertussen zie ik dat onze zoon er steeds meer moeite mee krijgt en hiermee worstelt. Zeker nu vader is gaan samenwonen en zijn partner de touwtjes omtrent onze zoon in handen wilt houden en zijn vader dat laat gebeuren . Mijn ervaring met hem is dat erover praten heeft weinig zin en zou de boel tussen ons als ouders alleen maar doen verslechteren en dat is niet wat ik wil. Hoe kan ik onze zoon helpen?