Sinds twee jaar ben ik gescheiden en al vanaf het begin af aan was het duidelijk dat het een vechtscheiding ging worden omdat de vader van onze kinderen een narcisme stoornis heeft. Niet in staat om begrip, empathie en compassie op te brengen voor onze twee zonen, die nu 14 en 16 zijn. De kinderen hebben daardoor zeer schadelijke dingen meegemaakt. Het voorwat hoortwat principe wordt daar toegepast middels manipulatie en chantage. Omdat mijn oudste niet naar de bruiloft wilde van zijn vader is hij bestraft doordat zijn broertje wel een ticket kreeg en hij niet. En zo zijn er vele voorbeelden. Kinderen worden als boodschappers ingezet en eigenlijk alles wat je juist niet moet doen gebeurt. Als moeder snijd het mij telkens door mijn hart want de jongens houden van hun vader en ik vind ook dat co ouderschap gehandhaafd moet blijven. Zelf probeer ik zo feitelijk mogelijk over het gedrag van de vader te praten zonder oordeel uit te spreken. Alleen is dit vaak heel erg moeilijk. Elke maand is er wel weer iets. Daardoor blijf ik het gesprek met de jongens open houden en vragen …wat wil je? Waar heb jij behoefte aan? Maar het alleen al benoemen van het gedrag ( waar we niet omheen kunnen omdat ze nou eenmaal gebeuren) is al vaak negatief op zich. Ik wil de vader niet in een kwaad daglicht zetten maar de acties zijn zo schrijnend dat ik daar niet onderuit kom. Zo is de jongste op straat gezet omdat hij zijn middelvinger heeft opgestoken. Dit kan niet en mag niet zeg ik dan zonder hun vader verder te benoemen. Maar vaak lukt het mij niet mijn stem of houding neutraal te houden. Veiligheid voor mijn kinderen staat voorop en ik wens hun zo graag een omgeving waar eerlijkheid gelijkwaardigheid en respect heerst. Maar respect blijven tonen voor degene die je kinderen mishandelt … Ja hoe doe je dat? Wat is jullie ervaring zelf hiermee? De kinderen ontkomen niet aan het gedrag van de andere ouder. En wat is jullie ervaring met een ouder met een narcisme stoornis?

Groetjes een zeer bezorgde moeder