De vader van m’n zoontje en ik zijn ongeveer 5 jaar gescheiden. Ons zoontje is 7 jaar en we hebben co-ouderschap. We wonen op minder dan 2 km v elkaar. Ons contact verloopt erg goed. Bij z’n vader heeft hij ’n stiefmoeder, ’n stiefbroer van 8 waar hij ’n goede band mee heeft en ’n (half)broertje van 1,5. Z’n stfbroer is de helft v/d tijd bij z’n vader.
Bij mij heeft hij ’n stiefvader en ’n (half)zusje v 1
Nu vertelde z’n vader dat ze willen verhuizen naar ’n dorp 20 km hier vandaan. Hier werken hij en z’n vriendin,z’n stiefbroer zit daar op school en de vader van hem woont daar ook. Ze willen dit oa omdat ze nu in hun ogen heel veel heen en weer rijden. De ouders van z’n vriendin passen op hun jongste zoontje en die wonen ook daar.
Voor iedereen is dit dus ’n fijne oplossing. Behalve voor m’n zoontje. Die zou namelijk over 1 á 2 jaar van papa naar mama kunnen fietsen,maar nu moet hij altijd heen en weer gebracht worden. Het zou betekenen dat hij nog maar om het weekend naar z’n vader zou gaan en 1 middag en misschien 1 avond doordeweeks. Als hij naar de middelbare gaat, zal hij doordeweeks altijd bij mij zijn en om het weekend bij z’n vader. Ik vind het heerlijk om hem zoveel bij mij te hebben,maar ziet hij z’n vader en broertjes dan wel genoeg? Ik probeer dit voorzichtig af en toe met mijn zoontje te bespreken, maar hij is nog maar 7 en ik wil hem niet dwingen over om over zulke moeilijke dingen na te denken. Maar ik wil wel dat hij gelukkig is. Iemand ervaring hiermee?