Mijn partner en ik zijn sinds tweeenhalf jaar bij elkaar. We hebben ieder kinderen uit een eerdere relatie. Mijn kinderen zijn 7 en 10, zijn kinderen zijn 14, 17 en 22. De relatie tussen mijn kinderen en mijn vriend is goed. We wonen niet samen. Mijn relatie tussen mij en zijn kinderen loopt moeizaam. Zij wonen bij hun moeder en eten alleen twee a drie keer per week bij hem. Ik ben daar maar af en toe bij, doordat we niet samenwonen. Ik voel telkens enorm veel weerstand. Ik probeer oprecht belangstelling te tonen en ze te leren kennen, maar ik krijg geen of nauwelijks antwoord. Ook is de belangstelling niet wederzijds en eigenlijk loopt het contact best wel vast. Ik word getolereerd, meer niet en dat vind ik best pijnlijk. Het contact met mijn vriend en zijn kinderen loopt ook moeizaam. Er is veel boosheid en weerstand vanuit de kinderen tegen alles wat hij zegt of doet. Op dit moment loopt het allemaal nog moeilijker omdat mijn vriends zus binnenkort haar 25 jarig huwelijk viert. Ik ben daarvoor ook uitgenodigd, samen met mijn kinderen. Mijn vriends kinderen zijn hierdoor totaal uit hun plaat gegaan. Ze vinden het belachelijk dat mijn kinderen mogen komen, want die zijn geen familie… mijn vriend is hierop erg kwaad geworden. Hij vindt dat ze hem hiermee ook niet serieus nemen: zijn liefde voor mij, dat ik bij hem hoor en daarmee mijn kinderen ook. Ik probeer er uit te blijven, maar ik zie de boosheid en het verdriet bij mijn vriend en dat raakt me.Wat is wijsheid?