Hallo allemaal,

Hierbij een radeloze oma, mijn kleinkind ( 7 jaar) gaat eens in de 2 weken een weekend naar zijn vader, hij vindt het daar vreselijk met stiefmoeder en haar 2 kinderen! Vanaf dat hij 6 maanden was woont hij alleen met zijn moeder, omdat mijn dochter zelf uit een gescheiden gezin komt ( ik heb met mijn exman, tot volle tevredenheid van onze 2 kinderen altijd een Co.-ouderschap regeling gehad) had (heeft) zij de intentie gehad om via een mediator toch een omgangsregeling met de vader van haar kind te kunnen volbrengen! Vader keek in eerste instantie nooit naar hem om.

Het contact met de vader is opgebouwd met 1 uur contact per 2 dagen ( in het bijzijn van een hulpverlener) en daarna verder uitgebouwd tot zoals het nu is 1 x in de 2 weken een weekend! In het begin ging het redelijk en kon mijn dochter de dingen in het belang van hun zoon redelijk overleggen. De vader van mijn kleinzoon woonde de eerste 5 jaar van mijn kleinzoons leven weer bij zijn ouders en Opa en Oma namen de nodige dingen die vader niet uitvoerde voor hun rekening. Vader denkt alleen maar aan zichzelf is altijd moe en steekt absoluut geen energie in de behoeften van zijn zoon. Nu sinds anderhalf jaar heeft vader een vriendin met 2 jongere kinderen van haarzelf. Vader trok gelijk bij haar in, terwijl hij de belofte aan zijn zoon had gegeven dat ze eerst een huis voor hun tweetjes zouden betrekken. Ons kleinkind vond dat niet te rechtvaarden, hij is een heel eerlijk kind. Daarbij komt ook dat hij uit zijn vertrouwde omgeving werdt weggetrokken en anderhalf uur verderop ging wonen.

Onze kleinzoon geeft aan dat hij heel veel straf heeft en dat hij het binnen het gezin met 2 jongere meisjes altijd heeft gedaan, hij vindt het allemaal onterecht.
Sinds de nieuwe relatie van zijn vader wil vader ineens totaal geen contact/ overleg meer met de biologische moeder. Hij heeft in het bijzijn van zijn zoon de moeder voor de meest vreselijke dingen uitgescholden, daar is ons kleinkind zo intens verdrietig om en je merkt dat hij van week tot week onzekerder wordt!

Het gaat ons allemaal door merg en been als ik hem de vrijdag dat hij naar zijn vader gaat ons aangeeft dat hij eigenlijk niet naar papa wil, hij voelt zich in de steek gelaten en zegt ook duidelijk in papa’s ogen doe ik nooit iets goeds. De laatste keren kwam hij heel timide en bijna apathisch daar vandaan, wil niets vertellen, heel erg verdrietig! Wij inclusief zijn moeder, zeggen nooit iets negatiefs over zijn vader en proberen het allemaal positief te benaderen (wij hebben nl 18 jaar een co – ouderschap goed doorlopen)

De kerstvakantie zou hij voor het eerst ( had hier nog nooit eerder om gevraagd) een week naar zijn vader, ze zouden een weekje weg met het nieuwe gezin en opa en oma zouden meegaan, alleen op die voorwaarde wou ons kleinkind mee. Het weekje weg bleek niet door te gaan en was 2 weken voor kerst al een beetje aangegeven bij mijn kleinzoon dat ze geen huisje konden vinden. Ons kleinkind gaf aan bij zijn moeder dat hij niet 1 week bij zijn vader en nieuw gezin wou verblijven, als opa en oma er niet zouden zijn? dat hij net als anders dan 2 nachtjes wou blijven. Mijn dochter heeft contact gezocht met stiefmoeder ( hierdoor is enigszins overleg mogelijk) dat heeft dochterlief geaccepteerd. Met de vraag mag ik jullie vakantieadres? Kon ze nog niet geven want ze wisten het nog niet.
2 dagen voor vertrek, kleinzoon was erg nerveus en verdrietig gaf steeds aan ik wil echt maar 2 nachtjes en mama dat ga ikzelf vertellen tegen papa, punt uit. (Hij vindt het vreselijk dat zijn vader niet met zijn moeder wil praten) Dochter weer contact via de app opgenomen met vriendin en ze hadden nog geen idee, dochterlief gaf aan,kan vader, zoonlief even bellen want voor hem is het belangrijk om te weten waar hij aan toe is. Eerst belde vriendin, kleinzoon gaf aan als wij niet weggaan wil ik maar 2 nachten bij jullie slapen. Uiteindelijk kwam vader aan de telefoon en durfde hij het niet te zeggen dat hij maar 2 nachtjes wou blijven, kinderen zijn altijd loyaal aan hun ouders! Vaders antwoord is dat moet je zeggen van mama en dat is mamma’s idee, absoluut niet waar.
Hij was zo verdrietig toen hij toch een week moest gaan, dochterlief wil geen conflicten.

Haar omgeving vindt het mooi genoeg geweest, dit gaat ten koste van het kind, ze heeft er altijd alles aan gedaan om het allemaal in goede banen te leiden, hij is degene die niet met haar wil communiceren, ook niet hoe hun kind er emotioneel en psychisch voorstaat. Dan hebben we het überhaupt nog niet over dat hij geen alimentatie betaald voor ons kleinkind.

Heeft iemand een suggestie hoe wij dit allemaal toch tot een positieve oplossing kunnen brengen in het belang van het kind!
Wij hebben als grootouders ook al contact opgenomen met de ouders van vaders kant (met goedkeuring van dochter) helaas wil hij ook niet met hun in gesprek.

Bedankt voor dat ik dit verdrietige verhaal even kwijt kon.
Een heel verdrietige oma