Lieve jongeren,
Wat fijn dat jullie er zijn. Willen jullie eens meedenken? Onze situatie is als volgt: de vader van mijn kinderen (7 en 2,5) is ruim 2 jaar geleden weggegaan. Hij had direct daarna een nieuwe relatie waar onze kinderen ook in meegroeiden. Zij kregen samen een kindje. De relatie is inmiddels weer voorbij. Het was al met al best een onstuimige tijd, met veel veranderingen. In de tijd waarin de nieuwe relatie kwam en ook in die van mijn kinderen heb ik het overleg tussen ons als ouders niet als goed ervaren. Dat was lastig. Maar het begeleiden van mijn kinderen hierin stond voorop. Nu die relatie over is, en er wel een kindje bij is, merk ik dat ik het allemaal best veel vind. Er is nog een hoofdstuk bij gekomen voor de toekomst. We komen elkaar bijna dagelijks tegen in het dorp, en er is redelijk contact tussen iedereen. Mijn oudste stelt mij soms vragen. Die probeer ik zo goed mogelijk te beantwoorden, in zijn taal. Het belangrijkste is dat hun papa en ik alles wat hun betreft zo goed mogelijk samen proberen te regelen, we van ze houden en vooral willen dat zij gelukkig kunnen zijn bij ons allebei. Toch vraag ik mij soms af of dit genoeg is. Wat doen al deze veranderingen met hun vertrouwen in mij/hun papa? Welke zorgen hebben zij? Wat kan ik als moeder nog meer doen? Mijn wens is om ze zoveel mogelijk liefde en vertrouwen mee te geven voor hun eigen toekomst (zelfvertrouwen, gevoel van veiligheid, geloof in de liefde). Wat hielp jullie? liefs, een mama