Dankbaar
Aan het einde van het Nieuwjaarsontbijt van Villa Pinedo stond een groep van 10 jongeren voor Marsha om haar te vertellen waarom we haar zo dankbaar zijn voor het opzetten van Villa Pinedo. En ik kon het niet. De hele ochtend had ik de presentatie op me genomen, ik heb alle bijzondere verhalen met droge ogen kunnen vertellen, maar als het mijn beurt is, krijg ik een brok in m’n keel en kan ik het niet onder woorden brengen.
Op deze ochtend kijken we met zo’n 50 vrienden van Villa Pinedo terug op wat we afgelopen jaar hebben gedaan, en nemen we een kijkje in de toekomst: waar willen we heen? Wat hebben we daarvoor nodig? Hoe kunnen onze vrienden ons daarbij helpen? Bij het maken van de presentatie kon ik niet geloven dat we zo onwijs hard zijn gegroeid in 2012.
Exact een jaar geleden kwam ik het Hilton inwandelen voor het Nieuwjaarsontbijt van dat jaar. Ik kende nog niemand. Inmiddels heb ik een jaar verkering met Villa Pinedo. Trotser kan een voorzitter niet zijn. Het was fijn om samen met de jongeren te bespreken wat we allemaal hebben meegemaakt dit jaar. Radio- en tvprogramma’s, workshops geven, bijzondere verhalen op de site, nieuwe mensen en organisaties die ons steunen, deelnemen aan het grote vFAS congres..
Maar het meest bijzondere vind ik de band die ik heb opgebouwd met ‘de Villa’ bewoners. Ik heb een extra familie. Met belangrijk nieuws over mijn ouders of (leuke) jongens horen Marsha en (vaste villamedewerker) Desiree bij de snelkieslijst in mijn telefoon. De band die ik met de jongeren binnen Villa Pinedo heb, is een speciale. Ook al ken je elkaar niet altijd goed, je deelt bepaalde ervaringen en emoties. De groep waarmee ik op het congres heb gestaan en workshops geef, heeft een apart plekje in mijn hart. Je staat samen voor een stel vreemden je verhaal te vertellen. Je weet wanneer de ander het naar z’n zin heeft of een masker ophoudt, je voelt wanneer iemand het moeilijk heeft omdat jij op dat moment hetzelfde voelt. En dan ben je er voor elkaar. Robin van 14 las voor 360 advocaten de open brief voor. De rest hoefde op dat moment niks te doen, maar was minstens net zo zenuwachtig en emotioneel. Op dat moment voel je waarom Villa Pinedo er is: Het is een plek waar je je ei kwijt kunt, waar je verhalen en gevoel herkend en erkend worden, waar jij even centraal staat, waar mensen luisteren en waar er andere jongeren er voor je zijn.
Op het Nieuwjaarsontbijt kwam alles van afgelopen jaar bij elkaar. Het bleek even teveel om te bevatten. De verhalen, de ervaringen, alle mensen die daar zaten en bereid zijn ons te helpen omdat ze in ons doel geloven, het gevoel was overwhelming. En ik baal dat ik dat Marsha niet kon uitleggen op dat moment.
Maar zo dankbaar ben ik dus.
Phyleen (23)