Respect

Toen ik jonger was, was ik de enige in de klas met gescheiden ouders. Vrienden vroegen mij altijd of ik dat niet raar vond, maar ik vond het juist raar dat hun ouders wél bij elkaar waren, dat ze met z’n allen in één huis woonden en ze maar één keer hun verjaardag vierden. Voor mij was dit normaal, ik wist niet beter, net zoals zij niet anders wisten.

Ik heb het dus nooit erg gevonden, ik was er zelfs blij om. Als mijn ouders al zo’n ruzie maakten zonder bij elkaar te zijn, hoe zouden ze dan ooit gelukkig kunnen zijn samen? Als ze niet eens normaal in dezelfde kamer konden zijn, hoe vreselijk zou het dan niet zijn om samen met hen in één huis te wonen? Nee, ik heb nooit gewild dat mijn ouders weer bij elkaar zouden komen. De onwaarschijnlijkheid was sowieso te groot, zoiets gebeurt alleen in de ergste Hollywood films (en Alles is Liefde). Ik ben ook altijd van mening geweest dat het niet erg is om gescheiden ouders te hebben.

Ik heb dus geen problemen gehad met het feit dat mijn ouders gescheiden zijn, wel met de manier waarop zij ermee omgingen. Natuurlijk brengt het hebben van gescheiden ouders altijd problemen met zich mee. Meestal is dit de schuld van de ouders. Er blijft vaak iets achter, een woede naar elkaar voor wat er gebeurt is. Vooral omdat ze elkaar niet kunnen ontlopen. Ze zitten aan elkaar vast doordat ze samen een kind hebben, terwijl ze juist uit elkaar wilden. Sommige ouders reageren hierdoor hun frustratie af op hun kind. Terwijl een kind er niet voor kiest om in zo’n situatie terecht te komen. Veel ouders moeten dit nog leren. Hoe? Dat weet ik niet..

Ouders kiezen ervoor om een kind op de wereld te zetten. Wat er dan ook gebeurt, dit kind is hun verantwoordelijkheid. Mij is het gelukt om mijn moeder dit te laten zien, ik hoop dat jullie het ook kunnen.

Ten slotte iets wat mijn vader altijd zei: “Het beste geschenk dat ouders een kind kunnen geven, is respect voor elkaar.” Als ouders dit zouden kunnen doen, zouden ze ons uit de vuurlinie redden.

Dara (18)