Loyaliteit

Er zijn weinig situaties waarin gescheiden ouders geen ruzie hebben. En in de situaties waarin ouders ruzie hebben zijn er maar weinig waarbij het kind er niet tussen zit. Het probleem is dat ouders in hun eigen ruzie vast blijven zitten en de positie van hun kind niet inzien. Zij hebben gelijk dus waarom kiest hun kind hun kant niet? Dat hoort een kind toch te doen voor zijn vader of moeder?

Bij mij was er ook altijd ruzie tussen mijn ouders. Mijn leven lang heb ik tussen hen in gestaan, in de vuurlinie. Ik wilde geen kant kiezen want ik hou van allebei. Maar in mijn moeders’ huis mocht ik mijn vaders’ naam niet noemen. Alsof hij niet bestond, niet mocht bestaan. Daarom werden de weekends bij mijn vader niet besproken. Alles wat ik daar gedaan had bestond niet. Verhalen kon ik niet vertellen, want het noemen van mijn vaders naam betekende ruzie. Het betekende naar boven rennen of me opsluiten in de badkamer. Het betekende bang zijn, een associatie die ik helemaal niet met mijn vader wilde hebben.

Ik wilde mijn moeder en stiefvader niet boos maken door over mijn vader te beginnen. Door ongehoorzaam te zijn en zijn naam te noemen, door van hem te houden. Maar als ik dingen hierdoor verzweeg voelde ik me alsof ik mijn vader verraadde, door hem weg te stoppen en niet te verdedigen. Dit loyaliteitsprobleem ontstaat doordat kinderen van nature loyaal zijn naar hun ouders. Je bent als kind nu eenmaal afhankelijk van ze. Bovendien zijn je ouders, als je nog klein bent, een groot deel van je eigen identiteit. Je leert zoveel van je ouders, je kijkt naar ze op als rolmodellen. Maar wat als ze alleen ruzie maken en je het gevoel geven dat de andere ouder er niet mag zijn?

Mijn vader was het grootste monster op aarde werd mij verteld, maar wat was ik dan? Ik hield van mijn vader en was blij dat hij mijn vader was. Hoe kon hij ook een monster zijn? En was ik dan het kind van een monster? Had ik er eigenlijk ook niet moeten zijn? Mij werd verteld dat ik alles wel zou begrijpen als ik ouder was, dat ik dan zou inzien hoe slecht mijn vader was en mijn moeders’ kant zou kiezen. Ik probeerde te vertellen dat ik dat niet kon. Hoe kon ik de kant kiezen van één van mijn ouders? Waarom kon mijn moeder niet snappen dat ik dat niet kon?
Nu ik ouder ben is het nog steeds hetzelfde en ik zie hoe mijn moeder vastzit in haar woede. En mij daardoor nooit begreep.

Wat ik in mijn leven heb moeten leren was een lastige les. Ik bleef maar proberen mijn ouders blij te maken, voor beide te zorgen. Maar dit koste mij heel veel energie, ik hield niks meer voor mezelf over. Uiteindelijk heb ik het volgende moeten inzien: dat als je ouders voor zichzelf kiezen, je maar het beste ook voor jezelf kunt kiezen. Je kiest geen kant in de ruzie van je ouders, je kiest de kant die zij ook horen te kiezen, de kant van jezelf, de kant van het kind.

Dara (18)