Nieuwe column: Villa (Pinedo)-bewoners aan het woord
Als hoofdtrainer bij Villa Pinedo mag ik deze nieuwe column starten. In deze rubriek zal elke schrijver na het plaatsen van een eigen stuk, het stokje doorgeven aan een andere Villa-bewoner. Vanuit de positie als trainer wil ik graag het volgende verhaal met jullie delen.
Onlangs heb ik een dag meegelopen op een mediationkantoor. Vier gesprekken heb ik bijgewoond: één met ouders, drie met kinderen. Vrij bizar, dat ik scheidingsmediators train in het omgaan met kinderen in scheidingsprocessen en dat ik het werk van een mediator nog nooit van dichtbij had meegemaakt.
Het gesprek met de ouders greep me erg aan, omdat ik de worsteling voelde om het beste te doen voor hun kinderen. De strijd met hun eigen emoties en het schuldgevoel naar de kinderen toe maakte het een beladen gesprek, maar tegelijkertijd was het voor mij erg leerzaam. Enerzijds was het nuttig om te zien hoe een mediator met belangrijke dilemma’s in een scheidingsproces omgaat. Anderzijds heb ik veel geleerd over de positie van ouders. Ook heb ik de ouders in kwestie tips mogen geven, wat leidde tot een interessant gesprek en meer bewustwording.
De gesprekken met de kinderen grepen me nog meer aan. Ik ben erg blij dat deze mediator met kinderen in gesprek gaat en de tijd neemt om met hen te praten over hun dagelijkse dingen en de situatie thuis. Was vinden ze fijn? Waar hechten ze waarde aan? Waar worden ze blij of verdrietig van en is er iets dat ze missen in deze nieuwe situatie? Maar toch ging ik met een vreemd gevoel naar huis. Ik voelde me, ondanks het goede werk van deze mediator, machteloos. In een gesprek van drie kwartier vertellen de kinderen hoe ze zich voelen. Ik hoorde zulke herkenbare dingen. De pijn, het verdriet, de zorg voor en loyaliteit naar ouders en het gevoel van verraad en verlatenheid. Ik had met ze willen praten. Ze vertellen dat het goed komt, dat hun ouders van ze houden en dat ze hier niet alleen in zijn. Alles wat ik in de afgelopen zestien jaar heb geleerd had ik ze willen zeggen, in de hoop dat zij de situatie sneller accepteren en verwerken. Maar dat gaat niet in drie kwartier. En het is ook niet de taak van een mediator.
Deze beide ervaringen – het gesprek met de ouders en dat met de kinderen – zullen me helpen in de trainingen die ik geef. De trainingen aan mediators, maar ook die aan ouders. Ik kan me nu beter verplaatsen in hun beider posities en dat zal de inhoud van mijn workshops ten goede komen. En wat het vooral heeft gedaan is mijn motivatie voor dit werk versterken. Dit is goed, wat wij doen. Dit is écht goed.
Ik wil het stokje graag doorgeven aan Thijs. Thijs is redactielid en tevens broertje van Marleen, met wie ik veel workshops gegeven heb. Villa Pinedo heeft Marleen en mij, en daardoor ook Thijs en mij, bij elkaar gebracht. Doordat je al snel veel van elkaars achtergrond weet en weet dat je in hetzelfde schuitje zit of hebt gezeten, bouw je een bijzondere band op. Daarom bij deze: Thijs, het stokje geef ik door aan jou!