Vergeet jezelf niet

In mijn eerste verhaal voor Villa Pinedo schreef ik over de moeilijke persoonlijke periode waar ik in verkeerde, vlak na de scheiding van mijn ouders in 2010. Ik begon te roken terwijl ik astma heb, ik dronk veel te veel en niets kon me nog schelen. Ik verloor mezelf. In dit stukje wil ik jullie vertellen wat nou de oorzaak voor deze zware periode was. Want als je niet wil dat iets nog eens gebeurt, is het raadzaam om naar het verleden te kijken.

Zoals ik al eerder schreef ging mijn vader vreemd. Het vertrouwen was weg, het huwelijk liep vast. Mijn vader ging het huis uit, waardoor ik iedere dag – samen met mijn broertje – bij mijn moeder was. Ze had het loodzwaar. Ik troostte haar. Dag in, dag uit. Mijn broertje begon te puberen en ging zijn eigen gang, waardoor ik bang was dat hij ‘de verkeerde weg’ zou inslaan. Ik ging extra op ‘m letten en wilde mijn broertje vooral tijdens het uitgaan in de gaten houden.

Toen ik uiteindelijk radeloos was en mezelf had verloren, ben ik op een psychologe afgestapt. Zij luisterde elke week naar mijn ervaringen, mijn verhaal, mijn gevoelens, en ze vertelde al snel dat ik het begrip ‘parentificatie’ aan het uitoefenen was: het op zich nemen van de ouderrol door een kind. Kortom, ik lette teveel op mijn broertje en voelde mij verantwoordelijk voor hem, terwijl dat natuurlijk de taak van de ouders is. Ook besteedde ik veel tijd aan het troosten van mijn moeder. Die combinatie zorgde ervoor dat ik mezelf vergat.

Tijdens de gesprekken met de psychologe ging ik inzien hoe belangrijk het is dat je jezelf ruimte geeft, dat je ook aan jezelf blijft denken. Ik ben gewoon iemand die gelukkig is wanneer de mensen om me heen gelukkig zijn. En dat is, zoals de psychologe zei, logisch en een mooie eigenschap, maar ook een gevaarlijke: je kunt niet altijd de zorgen van anderen weghalen en de verantwoordelijkheid over iedereen nemen. Ook al kun je de mensen van wie je houdt hartstikke goed vooruit helpen: na een tijdje realiseer je je dat je jezelf bent vergeten. En dan kost het veel tijd en moeite om jezelf weer terug te vinden.

Ik heb na al die jaren totaal geen spijt van de dingen die ik heb gedaan. Ik had toen het gevoel dat ik iedereen moest helpen. Dat is logisch, en helemaal niet erg. Maar ik kan nu terugkijken en zien waar het fout ging. Dat is namelijk het punt waarop ik iedereen tevreden wilde stellen, iedereen wilde helpen. En ik heb daarvan geleerd. Je mag best eens jezelf op de eerste plaats zetten, al is ‘t maar voor even. Dat is niet egocentrisch. Dat is verstandig.

Je kunt niet iedereen op je schouders dragen, zolang je eigen rug niet recht is.

Yannick (22)