Interview met Mira

26 jaar geleden scheidde de ouders van Mira, ze was toen nog een baby. Van de scheiding van haar ouders heeft ze weinig meegemaakt. Haar moeder is daarna twee keer hertrouwd. In haar leven heeft ze dus twee keer een scheiding meegemaakt. Toch heeft Mira helemaal geen slechte kijk op de scheidingen. Het heeft haar gevormd hoe ze nu is en daar is ze trots op.

Waarom gingen jouw ouders uit elkaar?
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog een baby was. Ik heb het dus niet bewust meegemaakt maar ik heb achteraf wel dingen gehoord. Ze groeiden uit elkaar na dertien jaar. Ik denk dat ze het vooral niet meer met elkaar eens waren over belangrijke dingen zoals de opvoeding van mij en mijn broer.

Hoe heb jij de scheiding(en) ervaren?
Ik ben wel blij dat mijn ouders niet nog jaren hebben aangemodderd. Ik weet ook niet beter dan dat ze uit elkaar waren. Voor mijn broer is het moeilijker geweest. Hij was zeven of acht en erg close met mijn vader –dat is hij nog steeds-.
Ik ben opgegroeid met een stiefvader en met mijn eigen vader in mijn leven. De tweede scheiding van mijn moeder heb ik wel bewust meegemaakt, omdat ik toen 12 jaar was. De dingen die me het meest zijn bijgebleven uit deze periode -en de tijd die eraan voorafging- waren de ruzies en het feit dat mijn moeder ongelukkig was. Mijn vorige stiefvader was verliefd geworden op iemand anders.
Inmiddels woont mijn moeder in België en is ze opnieuw getrouwd. Mijn moeder en haar derde man zijn nu alweer tien jaar samen. Mijn nieuwe stiefvader is geweldig. Ik heb veel contact en een sterkte band met mijn biologische vader, met mijn moeder, haar huidige man en mijn eerste stiefvader zie ik ook nog af en toe. Er zijn ruzies geweest, niet alles was makkelijk maar er zijn ook veel mensen in mijn leven die van me houden. Wat mij betreft dus geen verkeerde of vervelende omgeving om in op te groeien.

Wat voor schade brengen ouders toe aan kinderen als ze gaan scheiden volgens jou?
Het is lastig om daar iets over te zeggen omdat dat helemaal aan de situatie ligt. Natuurlijk wil je dat je ouders voor altijd van elkaar houden, bij elkaar blijven en daardoor is het altijd een klap voor een kind als dat niet zo blijkt te zijn. Maar ik denk dat ouders vaak meer schade aan kunnen richten door maar bij elkaar te blijven alleen maar omdat ze kinderen hebben. Op die manier krijg je spanningen, ruzies en ongelukkige ouders. Dat lijkt me al helemaal geen goede situatie voor een kind. Als een huwelijk echt niet meer werkt denk ik dat een scheiding voor iedereen beter is.

Wat voor schade brachten jou ouders toe aan jou toen ze gingen scheiden?
Alles wat je meemaakt vormt je en als dit alles niet was gebeurd stond ik ongetwijfeld anders in het leven. Maar wie zegt dat het op die manier beter zou zijn geweest?
Ik vind dus niet dat mijn ouders mij schade hebben toegebracht. Ze houden van mij en mijn broer en gunnen ons alles. Ik heb van ze geleerd om tolerant en ruimdenkend te zijn. Dus in mijn ogen hebben ze het prima gedaan. Niet alles wat ik mee heb gemaakt was even leuk, maar dat hoeft ook niet. Mijn ouders zijn ook mensen die fouten maken. Ik zie wel dat ik andere ideeën heb over relaties dan vrienden die ouders hebben die nog bij elkaar zijn, maar daar heb ik geen problemen mee. Dat is nu eenmaal wie ik ben. Ik heb periodes gehad in mijn leven dat ik niet goed in mijn vel zat. Misschien heeft dat iets te maken met de scheidingen of het feit dat ik vaak ben verhuisd. Het kan ook liggen aan dat ik op mijn 15e naar een nieuwe school in België ging of met dingen die ik later heb meegemaakt. Dat kan allemaal heel goed, maar ik vind het zonde om spijt te hebben van dingen die je niet kunt veranderen. Om te veel naar het verleden te kijken en andere mensen dingen te verwijten. De scheiding heeft mij ongetwijfeld negatieve dingen gebracht, maar ook veel positieve. Als mijn ouders niet waren gescheiden zou ik waarschijnlijk heel anders in het leven hebben gestaan, maar ik zou het niet anders willen.

Is jouw kijk op relaties veranderd ?
Ik weet zeker dat mijn kijk op relaties is veranderd door de scheiding. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik relaties niet romantiseer. Ik geloof niet dat er voor iedereen één ware liefde is. Ik kan wel ontzettend van iemand houden, en ik wil mijn leven ook met iemand delen. Toch hoeft dat voor mij niet per se in een monogame relatie. Ik denk dat je van meerdere personen kunt houden en dan ook met meer dan één personen intimiteit kunt delen. Net als dat je meerdere vrienden hebt waar je verschillende dingen mee doet. Ik vind het ook een vorm van liefde om je vriend of vrienden dat te gunnen en om iemand te kunnen delen. Dat is iets wat ik me de laatste tijd ben gaan beseffen.
Voordat ik dat van mijzelf accepteerde liep het vaak mis met relaties. Ik probeerde aan iets te voldoen omdat ‘het zo hoort’. Ondertussen vind ik dat echt onzin, ik vind dat iedereen moet kunnen leven zoals die dat zelf wil. Daarbij vind ik het wel belangrijk om rekening te houden met de mensen van wie je houdt.

 Wat betekent voor jou een open relatie?
Een relatie waarin de wensen van beide partners even belangrijk zijn. Ik heb het gevoel gehad dat ik me vaak moest aanpassen in relaties en dat mijn gevoel niet normaal was. Alleen al omdat ik niet alleen op mannen val. Ik kan het me dus ook niet voorstellen dat ik het niet meer met een vrouw kan doen omdat ik verliefd ben geworden op een man. In het verleden gaf ik mensen vaak het gevoel dat ze niet goed genoeg waren, wat natuurlijk helemaal nooit zo is geweest. Nu ik met mijn partner heb besloten om een ‘open relatie’ uit te proberen heb ik het gevoel dat ik veel serieuzer genomen word. Wat een open relatie precies betekent ben ik aan het uitzoeken met mijn vriend. We praten veel de laatste tijd, we hebben uitgesproken wat we willen en waar we ons beide prettig bij voelen. Verder kijken we het gewoon aan en gaan we het ontdekken. Op dit moment voel ik me daar heel goed bij.

 Heeft jouw broer eenzelfde kijk op relaties?
Nee, mijn broer is wel een ‘one girl kind of guy’. Maar wie weet, alles kan veranderen. In mijn optiek gaat vroeg of laat bijna iedereen vreemd of denkt men er op zijn minst over na. Daarom begrijp ik niet waarom hier zo krampachtig over wordt gedaan. Ik vind het heel leuk om mijn broer samen te zien met zijn vriendinnetje. Het is voor iedereen ook weer anders natuurlijk. Ik zie weleens stellen die voor elkaar gemaakt zijn en in mijn ogen een soort perfecte relatie hebben. Dat vind ik fantastisch om te zien en ik geloof oprecht dat voor sommige mensen één iemand misschien wel alles is wat ze willen. Maar ik weet ook dat ik het niet zou kunnen.

Zou je voor de rest van je leven een ‘open relatie’ willen hebben?
Dat weet ik niet, ik denk het wel. Tenzij de behoefte verdwijnt dat kan ook. Maar je ontmoet in je leven zoveel leuke mensen dat het bijna zonde is om je leven lang monogaam te zijn. Dat wens ik mijn vriend ook niet toe. Wel is het potentieel gevaarlijk gebied, maar als je rekening met elkaar houdt, waarom zou je het dan niet proberen? Beter dan monogaam slaapwandelen.

Hoe zie je dat voor je met kinderen?
Geen idee. Ik weet ook nog niet of ik wel kinderen wil. Eigenlijk zie ik mezelf later wel in een groot gebouw of een oude loods wonen met een groep vrienden. Met een tuin waar we groenten in verbouwen en waar genoeg ruimte is om leuke dingen te organiseren. Als er dan kinderen komen hebben ze elkaar om mee te spelen en is er altijd iemand in de buurt om op te passen. Als mijn vriend en ik dan een keer ‘uit logeren gaan’, lijkt me dat niet echt een probleem.
Maar misschien gebeurt dat allemaal niet. Misschien stopt mijn hart morgen wel. Daarom vind ik het zonde om mezelf en anderen te beperken en af te remmen. Ik zie dit vaak om me heen gebeuren door jaloezie en onzekerheid. Dat vind ik zonde.

Geschreven door Wiesje (20)