Bijzondere ervaring

Phyleen (23) gaf als Villa Pinedo jongere workshops op het vFAS congres. Ze vertelt:

‘Of een 14-jarige wel kan inschatten wat zo’n congres met hem zou doen’, gonsde het in de wandelgangen van het congres. ‘Nou’ denk ik dan ‘een 23-jarige kan dat ook echt niet hoor!’

Wist ik veel dat ik donderdagavond, na de eerste congresdag, in tranen even met mama moest bellen omdat het me allemaal even teveel werd. Of dat ik, vlak voor de tweede workshop, hondsberoerd het liefst mezelf wilde opsluiten in de badkamer omdat alle spanning en emotie me zo misselijk maakte. Ik vraag me zelfs af of ik dit nu wel moet schrijven, omdat het misschien alle geruchten en vermoedens bevestigt zoals ‘als dat het al met jou doet, hoe ging het dan met Robin?’. Ik kan je één ding vertellen over Robin. Die jongen is sterker en stoerder dan eenieder van ons kan bedenken! Maar Villa Pinedo onderscheidt zich doordat het zo’n open en eerlijke stichting is, en waar iedereen kan zeggen wat ‘ie wil. Dus dat is wat ik doe. Ik hoop dat jullie verder lezen.

Ik had deze ervaring namelijk voor geen goud willen missen. Ik kan in geen woorden omschrijven wat het voor en met mij gedaan heeft, maar ik ga een poging wagen. Allereerst ben ik vervuld van trots. Trots op ons zessen, Kelsey, Iris, Marleen, Nichal, Robin en mijzelf. Iedereen is zo ontzettend dapper geweest, en stoer. Met de verhalen die we gedeeld hebben denk ik dat we meer hebben los gemaakt bij de advocaten dan we denken. De reacties na de workshops waren overweldigend en ik ben ervan overtuigd dat we hiermee zoveel mensen in scheidingssituaties hebben geholpen.

Ook heb ik zo’n sterk gevoel van geborgenheid ervaren. We deden dit écht samen, en we hadden elkaar écht nodig. Aan het einde van de eerste workshop brak ik even. Toen ik dat later aan papa vertelde, zei hij: ‘uhw, waarom dat dan?’ Hij begreep het niet. Maar terwijl ik met Iris de afsluiting aan het doen was, stapte ik even naar achter en ging naast Kelsey staan. Zij begreep het wel. Iris keek even achterom en begreep het ook. Eens temeer bleek dat je soms gewoon even iemand naast je nodig hebt die begrijpt wat je voelt. Villa Pinedo heeft ons dat gegeven, ik ben Marsha daar zo dankbaar voor.

En dat is ook mijn derde gevoel: dankbaarheid. Dat we daar mochten zijn. Dat ik daar was met de anderen en Marsha. Dat de advocaten en mediators ons zo waardeerden en respecteerden. Dat er naar ons geluisterd werd. En, laten we dat niet vergeten, dat T-spoon de verrassingsact was op het feest. Wat een spektakel.

Tot slot was ik ook wel een beetje verward. Hoe kan dat nou, terwijl mijn ouders al 15 jaar gescheiden zijn, dat dit zoveel met me deed? Al sla je me dood. Ik gok dat dit een deel van een verwerkingsproces is. Ik vecht er maar niet tegen en laat het op z’n beloop. Ik gok dat het met de tijd wel minder emotioneel wordt. ‘Alles went, behalve een vent’ was het toch?

Er is nog zoveel wat ik hierover kan zeggen, en zoveel wat ik hierbij voel. Wellicht schrijf ik er later meer over. Voor vragen sta ik altijd open en die beantwoord ik graag.

Een hele warme groet, en een hele dikke knuffel aan Nichal, Marleen, Iris, Robin en Kelsey.

Phyleen (23)