Dara (21) geeft advies aan rechters in NL

“Heel eerlijk gezegd vind ik dat het kinderen in het huidige systeem veel te veel moeite kost om goed gehoord te worden.”

Als ik kinderrechter was, zou ik (net zoals mijn rechter deed) oprecht en geïnteresseerd naar kinderen luisteren en hun verhaal serieus nemen. Dit is erg belangrijk en kan een groot verschil maken. Eigenlijk zou het dus ook de norm moeten zijn dat rechters zo handelen. Mijn eigen verhaal is hier een goed voorbeeld van.

Mijn ouders zijn al sinds mijn derde gescheiden, maar door verscheidende problemen begon er weer een rechtszaak toen ik twaalf was. Dit ging over de omgang, ik woonde namelijk bij mijn moeder en zag mijn vader relatief weinig. Zelf wilde ik graag bij mijn vader wonen en de rechtszaak bood mij de beste mogelijkheid om dit te regelen. Dus stuurde ik een brief naar de rechter, waarin ik mijn positie en mijn mening uitlegde, en waarin ik vroeg om op kindgesprek te komen. Dit werd geaccepteerd en ik werd uitgenodigd om naar de rechtbank te komen.

Het was erg spannend, want ik had geen idee hoe het allemaal zou verlopen. De naam “kinderverhoor” werd toen nog gebruikt, dus ik dacht dat ik op zo’n stoeltje voor een grote tribune zou zitten, zoals je altijd in Amerikaanse films ziet. Ik was dan ook blij verrast toen ik een simpel klein kamertje in liep en tegenover de rechter aan een houten tafel ging zitten. Er was ook een vrouw bij die alles opschreef, maar hiervoor was ik gelukkig al gewaarschuwd in de brief van de rechtbank, de “griffier” wist ik dus. Vervolgens vond er gewoon een gesprek plaats. De rechter leek oprecht geïnteresseerd in mijn kant van het verhaal en nam mijn antwoorden serieus. Toen ik liet weten dat ik het eng vond dat al mijn woorden werden opgeschreven en gebruikt zouden worden reageerde hij hierop met begrip. Hij legde uit waarom dit nodig was en waarom dit ook voor mijn belang was, maar liet ook blijken dat hij hier voorzichtig mee om zou gaan.

Dit gesprek was fijn, maar niet het enige waaruit bleek dat de rechter mij serieus had genomen. Niet lang hierna kreeg ik bericht dat de rechter mij een bijzonder curator had aangesteld. Dit is een soort kinderadvocaat, die het kind vertegenwoordigt tijdens de rechtszaak. Als minderjarige mag je namelijk niet in de rechtszaal aanwezig zijn, wat tot gevolg heeft dat je geen invloed uit kunt oefenen op de gang van zaken. Een bijzonder curator is iemand die de mening en het standpunt van het kind naar voren brengt en verdedigt in de rechtsprocedure. Ik kwam bij haar op kantoor om te bespreken wat de nieuwe ontwikkelingen waren en wat ik hier van vond, dit presenteerde zij dan in de rechtszaal. Zo kon ik invloed uitoefenen op wat er allemaal in de rechtszaak gebeurde, in de bepaling van mijn leven en mijn toekomst.

De uiteindelijke beoordeling bleek het grootste bewijs dat de rechter oprecht naar mij geluisterd had; zijn besluit was precies wat ik wilde en precies wat ik nodig had.

Het is heel belangrijk dat kinderen in deze situaties serieus genomen worden en gelukkig gebeurt dit (soms) ook, zoals mijn verhaal laat zien. Maar om invloed uit te oefenen op mijn eigen leven heb ik me erg sterk op moeten stellen, door een brief te sturen en naar de rechtbank te komen. Ik moest duidelijk en dapper zijn. Voor veel kinderen is dit nog erg lastig, en dit vermindert dan ook vaak de invloed die ze kunnen hebben. Dus hoewel het bij mij goed ging vind ik toch heel eerlijk gezegd dat het kinderen in het huidige systeem veel te veel moeite kost om goed gehoord te worden.

Dara (21)

Bekijk ook het filmpje van Dara