De kinderrechter helpt?
‘’Als je ouders gescheiden zijn en je bent tussen de 12 en 18 jaar, krijg je een brief van de rechtbank thuisgestuurd. Vanaf 12 jaar mag je namelijk je mening geven over hoe je vindt dat het gaat met de scheiding, of je tevreden bent bij wie je woont, of op welke dagen je bij je vader of moeder wilt zijn.’’
Een aantal weken geleden kwam er een artikel online op villapinedo.nl over de kinderrechter. Het artikel begon met het citaat van hierboven. Ik ben nu 17 en ook ik heb die brief thuis gekregen en ik wil graag mijn verhaal doen over de ervaring met de kinderrechter. Bereid je voor.. heel positief wordt dit artikel niet..
Toen mijn ouders gingen scheiden was ik 14 jaar oud. Ik zat op de middelbare school en leidde gewoon het leven van een puber. De scheiding van mijn ouders verliep niet lekker en dus kregen wij hulp van een mediator. Iemand die helpt met het verloop van de scheiding. Mijn ouders zaten regelmatig bij die mediator om veel dingen te bespreken. Ook zaken die over mij gingen. Eén keer mocht ik op gesprek komen en kon ik vertellen over de scheiding en hoe ik die het liefste zag. De relatie tussen mijn vader en mij was toen al erg slecht en ik wist niet goed hoe ik daar mee om moest gaan. Vanuit de mediator heb ik niet veel hulp gehad hierbij, maar ik heb daar zelf ook niet meer naar gevraagd.
De maanden gingen voorbij en op een dag kwam er een brief door de brievenbus van de rechtbank. Mijn naam stond op de brief en ik schrok enorm. ´Heb ik iets verkeerd gedaan?´, dacht ik. Toen ik de brief ging lezen stond daarin dat ik recht had op een gesprek met de kinderrechter. De scheiding van mijn ouders was bijna rond, maar ze wilden mijn wensen ook nog horen. Als ze die wisten zouden ze het proberen te verwerken in het ‘contract’ dat mijn ouders moeten ondertekenen voor de scheiding. Prima dacht ik! Ik kon kiezen: of naar de rechtbank toe of een brief schrijven. Ik vond het erg spannend en heb toen gekozen voor een brief schrijven. Ik kan mijn gevoelens en gedachten goed op papier zetten dus dat leek mij de beste optie.
Ik heb lang aan de brief gewerkt, omdat ik wilde dat echt alles erin stond. Ik vertelde wat voor regeling ik wilde met mijn vader, maar ook waar ik wil wonen als mijn moeder plotseling komt te overlijden (laten we het niet hopen). Uiteindelijk heb ik de brief verstuurd en toen ging ik wachten op een antwoord. Ik wachtte weken, zelfs maanden maar hoorde helemaal niets meer. Mijn moeder heeft naar de rechtbank gebeld met de vraag waar de reactie bleef. Ze kreeg als antwoord: ‘’Ehm.. Wij moeten die brief dan uit het archief halen en dat kan dagen duren.’’ WAT? ARCHIEF? HALLO!
Een aantal dagen later hebben wij weer gebeld met de vraag wat er gebeurt met mijn wensen. Het antwoord was: ‘’Ja, we hebben de brief even doorgelezen. Maar we gaan er verder niets mee doen. Goedemiddag!’’ Weer was ik stomverbaasd! Eerst beloven dat ik mag zeggen wat mijn wensen zijn over de scheiding en vervolgens er niets mee doen?!
Gelukkig ben ik bijna 18 en word ik dan als ‘volwassen’ gezien voor de wet. Dit betekent ook dat ik mag afwijken van de regeling die de rechtbank (zonder mijn wensen) heeft vastgesteld. Ik ben nog steeds boos en zit vol onbegrip, maar ik ga hier niet achteraan. Ik wil geen dingen overhoop halen en hoop dat de scheiding eindelijk eens afgerond kan worden. Dan maar zonder mijn wensen..
Rebecca (17)