De vraag

‘U kunt hier overstappen op de trein naar Nijmegen…’ Langzaam dwalen mijn gedachten af en hoor ik niet meer de emotieloze en schelle stem die door de trein klinkt, maar de zachte en geruststellende stem van mijn psycholoog. ‘Vind je je leven nog leuk?’ vraagt hij. Het duurt een tijdje voordat ik me besef wat deze vraag eigenlijk inhoudt. Even wordt mijn lichaam overspoeld met misselijkheid, ik ben in de war. Gelukkig is deze warrigheid van korte duur, al snel weet ik een duidelijk antwoord op de door mijn psycholoog gestelde vraag te formuleren. ‘Momenteel niet.’
Dit moment van besef werd voor mij de drijfveer voor de maanden die op het gesprek volgden. Deze maanden waren zwaar: de energie die ik had, kon ik niet steken in vrienden, school of het verbeteren van het contact met mijn vader. Ik moest de energie in mezelf steken.
‘Waar moeten we overstappen, Joëlle?’ Ik hoor de lieve en vrolijke stem van één van mijn beste vrienden. ‘In Utrecht,’ zeg ik net zo vastberaden als ik nu ‘Ja’ kan antwoorden op de door mijn psycholoog een jaar geleden gestelde vraag. Ik vind mijn leven weer leuk en besef me meer dan ooit wat gelukkig zijn inhoudt.

Joëlle (15)