Die knuffel

Soms is het ontzettend fijn om even door iemand vastgehouden te worden. Gewoon even een stevige knuffel waarbij je het gevoel krijgt dat diegene je nooit meer loslaat.

Dat gevoel had vroeger altijd als ik een knuffel van mijn vader kreeg. Zijn grote omhelzing zorgde dat ik me veilig en sterk voelde, zijn lichaamswarmte zorgde dat ik me geliefd voelde en zijn sterke armen gaven me het gevoel dat hij me nooit in de steek zou laten. Als ik bang was fluisterde hij in mijn oor dat alles goed zou komen. Ik, domme ik, geloofde erin. ‘Waarom zou het niet goedkomen?’, dacht ik dan, ‘Ik ben toch veilig, geliefd en sterk?’

Ik gaf hem mijn vertrouwen. Ik dacht dat zijn liefde onvoorwaardelijk en eindeloos was en hij gaf me geen reden om hieraan te twijfelen. Hiervan bleek echter het tegendeel. Hij schaadde mijn vertrouwen en hij liet me in de steek. Zijn liefde bleek noch onvoorwaardelijk noch eindeloos.

Gelukkig geven mijn moeder, broers en zus me nog wel eens zulke omhelzingen. Ik voel me echter nooit meer zo veilig als dat ik me voelde bij de omhelzingen van mijn vader. Misschien komt dat omdat ik weet dat onvoorwaardelijk en eindeloos maar een leugen is. Ik heb nooit meer het gevoel dat iemand me niet in de steek zal laten, ik heb altijd een zeker angst hiervoor.

Nu wacht ik op degene die mij een omhelzing, waarbij ik me veilig, geliefd en sterk voel, kan geven. Hopelijk komt zo iemand weer op mijn pad of hopelijk zal er ooit een moment komen waarop mijn vader ooit me weer die bekende omhelzing geeft.

Joëlle (15)