Een kans op geluk
2013 loopt ten einde. Het was weer een jaar waarin heel veel gebeurde. Van de dood van een groot mens, Nelson Mandela, tot de Zwarte Piet-discussie die heftiger was dan ooit tevoren. Van koning Willem-Alexander tot de geweldige prestaties van sporters als Sven Kramer en Epke Zonderland. Van een zeldzame storm in ons land tot een afgrijselijke tyfoon op de Filipijnen. Maar dit zijn dingen die iedereen heeft kunnen zien. Wat betekende 2013 nou speciaal voor jou? Wat veranderde er voor jou het afgelopen jaar?
Ikzelf kijk terug op een persoonlijk goed jaar. Na twee jaar lang worstelen met mezelf, voelde ik het afgelopen jaar dat ik echt volledig over de scheiding van mijn ouders heen ben. Ik heb geen gesprekken meer nodig met een psycholoog en ik voel me thuis in de nieuwe situaties. Eén van die nieuwe situaties is de relatie tussen mijn vader en zijn vriendin. Ze waren vlak na de scheiding al samen, maar dat zorgde er juist voor dat ik ‘t in het begin lastig vond om haar te leren kennen.
Dat lag niet aan haar. Natuurlijk niet. Als je ouders gaan scheiden, nadat je zelf achttien jaar lang deel uit maakt van een hecht en vrolijk gezin, heb je simpelweg geen zin om meteen allerlei nieuwe partners te ontmoeten. Mijn vader was er snel overheen, omdat hij al lange tijd depressief was en langzamerhand weer de geur van de vroegere vrijheid rook. Maar ik? Ik was als oudste zoon kapot van de scheiding. De eerste paar maanden wilde ik hem niet eens zien, laat staan samen met zijn nieuwe liefde. Het voelde voor mij te vroeg. ‘Dat komt wel pa’, zei ik dan.
Tot ik op een vrijdagmiddag de kip en het vlees in de plaatselijke Albert Heijn van Ermelo aan ’t vullen was. Mijn heerlijke, simpele baantje: lekker doorwerken en klanten helpen. Mijn vader was vergeten dat ik aan ’t werk was, en dook ineens op in de supermarkt. Met Jannetta, zijn vriendin. Pisnijdig was ik. Hij verontschuldigde zich later. Ook hij baalde van z’n fout. Jannetta liep netjes door, want ze wilde zich er niet mee bemoeien. Ze wist hoe pijnlijk deze verrassing voor mij moest zijn. Ook zij baalde.
Een maand later ging ik naar Amsterdam met mijn vader. Ik mocht zelf een mooi cadeau uitkiezen omdat ik m’n Havodiploma in de pocket had. Ik koos voor iets dat ik eerder nooit van mezelf had verwacht: een tatoeage. Maar een prachtig aandenken op mijn bovenarm van de mooiste reis uit m’n leven – namelijk een safaritrip door Oost-Afrika – leek me heel gaaf. Ik wist dat de vriendin van mijn vader daar vlakbij werkte, als teamleider van het Leger des Heils, en dat ik die dus eindelijk eens zou gaan ontmoeten. Het leek me een prima dag daarvoor. En eerlijk gezegd was ik nerveuzer voor de tatoeage dan voor de ontmoeting met Jannetta.
Aangezien de pijn me erg meeviel en ik geen probleem heb met naalden, voelde ik me die dag goed. Ik kwam er meteen achter hoe attent, vrolijk en puur de vriendin van mijn vader is. Echt een match, die twee, dat moet ik toegeven. Ik merkte al snel dat we ongeveer op dezelfde lijn zitten als het om politiek gaat en belangrijke zaken die spelen in de wereld. Langzaam leerde ik haar steeds beter kennen, en zij mij. Het klikte. Jannetta zei regelmatig tegen me, soms even licht emotioneel, hoe opgelucht en blij ze was dat ik haar ‘accepteerde’ als (oudste) zoon van mijn vader. Ik glimlachte dan, want ik vind het vanzelfsprekend dat ik mensen een kans geef, en dat ik alleen oordeel over hoe mensen zijn en wat ze zeggen, wat ze doen.
En zij is echt. Puur. In veel opzichten weer heel anders dan mijn fantastische moeder. Maar toch eigenlijk ook weer hetzelfde, namelijk oprecht, sociaal en zorgzaam. Ook iemand met haar eigen levensverhaal, haar eigen gebeurtenissen, die op toevallige wijze mijn vader tegen het lijf loopt, en na al die jaren nog steeds dolgelukkig is met ‘m. En dat is nou precies wat ik mijn ouders meer dan wat dan ooit gun: geluk.
Yannick (22)