Een klein grijs wolkje
Het was een gewone dag. Papa aan het werk. Mama in de tuin aan het genieten van haar eerste dag vakantie. Waar was ik? Ik zit met mama in de tuin. Naast haar vriend. En ik bel papa op om te vragen hoe laat hij me vanavond ophaalt om naar mijn diploma-uitreiking te gaan.
Ze komen allebei naar mijn diploma uitreiking, samen met mijn oudste zus. En het kan niet anders dan dat het een beetje raar voelt. Het gebeurt al vijf jaar lang bijna nooit dat ik met mijn ouders samen ergens heen ga. En als het zo is, dan zijn het altijd belangrijke dingen waarbij ze allebei aanwezig moeten zijn. Het lijkt (nog steeds) pijnlijk te zijn voor mijn ouders om samen te zijn waar ik en mijn zussen bij zijn. Al vind ik wel dat ze het goed doen. Ze doen ‘gewoon’.
Ik had er wel over nagedacht dat ze er samen zouden zijn en was een beetje nerveus, maar ik had er ook zin in. Ik verwachtte dat het misschien ongemakkelijk zou zijn of vervelend. Maar ik heb alleen maar genoten. Ik sta zelfs met allebei op de foto. Mijn vader had een roos voor me gekocht en mijn moeder een bosje bloemen. Het was een top avond!
Nu ik er op terug kijk is het moeilijker. Mijn ouders zijn vreemden voor elkaar geworden, zo lijkt het. Terwijl ze zo lang met elkaar hebben geleefd (bijna 20 jaar) en drie superleuke meiden hebben gekregen. Ik vind het nog steeds, na al die jaren, lastig te accepteren dat mijn ouders altijd mijn ouders zullen blijven, maar nooit meer samen mijn ouders zullen zijn. Ze zullen altijd apart zijn.
Als ik eraan denk dat ik ga trouwen, weer zo’n belangrijke gebeurtenis waar allebei mijn ouders worden verwacht, dan zijn ze allebei misschien ook weer getrouwd en hebben ze hun vriend of vriendin naast zich. Mijn kinderen zullen later zes opa’s en oma’s hebben, in plaats van ‘gewoon’ vier.
Ik weet dat het nog ver weg is, maar dit soort dingen spoken soms door mijn hoofd en ik weet dat het mag. Het is goed om je te realiseren als kind van gescheiden ouders dat het soms misschien gewoon lijkt, maar dat dat het niet is. Zo hoort het niet. Tenminste, dat is wat ik ervaar.
Hannah (19)