Fase 3: Accepteren

Fase 3: accepteren

De vorige keer vertelde ik over fase 2: verdriet en woede. Ik schreef dat ik merkte dat ik veel tijd voor mezelf moest nemen. Dat ik best eens wat meer aan mezelf mocht denken en echt wel eigen keuzes kon maken. Vandaag fase 3: accepteren. En ik weet het, ook deze fase is allesbehalve makkelijk!

Accepteren. Je hebt het vast wel eens iemand horen zeggen. ‘Accepteer het nou eens.’ Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als kind wil je gewoon je ouders samen zien. Dat ben je gewend, al vanaf het moment dat je als baby in de wieg lag. Die twee vertrouwde, liefdevolle gezichten naast elkaar, die jou samen aankeken. Dat wilde je nooit meer kwijt.

Totdat ze uit elkaar gaan, die twee liefdevolle gezichten. Je ouders zijn gescheiden. Goh, zelfs na al die jaren vind ik het toch nog een beetje naar om te zeggen. Maar het is zo gegaan, niemand kan er iets veranderen. Had ik maar een tijdmachine, denk je dan. Maar die heb ik niet, zoals Dio zei, dus zal ik mij gedragen. Dio heeft gelijk. Hoe moeilijk het ook is, je moet het leren te accepteren. Het is gebeurd. Jij wilde dit niet, maar als het goed is wilde niemand dit. Soms loopt het zo en het is aan de ouders om te beslissen wat op dat moment de oplossing is.

Ik leerde te accepteren. Ik leerde te accepteren dat de vriendin van mijn vader ook vaak bij mijn vader was als ik gezellig op bezoek kwam. Natuurlijk is het normaal om te vragen of hij ook eens een avondje met jou wil zijn, maar dat kan niet altijd. Ik leerde te accepteren dat mijn eigen ouders opnieuw verliefd kunnen worden. Soms op mensen die jij niet meteen heel aardig vindt. Dat kan. Accepteer het en geef iedereen een kans. Maarrr… als het niet goed voelt en mensen totaal geen rekening met jou houden: dan mag je gerust alarm slaan!

Yannick (23)
Twitter: www.twitter.com/yannicklgd
Website: www.yannicklgd.wordpress.com