Het gevecht met mezelf – Deel 1

Toen ik dacht dat ik klaar was met het gevecht ‘de scheiding’, had ik het mis. Ik had het gevecht tussen mijn ouders, het gevecht met mijn vader en alle andere gevechten wel overleefd, maar één gevecht bleek nog lang niet klaar te zijn: het gevecht met mezelf.

Na de scheiding hield ik me een paar jaar sterk. Ik was pas negen toen mijn ouders gingen scheiden, maar ondanks dat moest ik volwassen zijn. Ik moest iedereen steunen en zorgen dat zaken geregeld werden. Vaak voelde ik me rot, maar al snel leerde ik mezelf aan om deze gevoelens niet te tonen. Dat was immers een last voor mijn moeder, broers en zus en ik wilde hen alles behalve tot last zijn.

Het ‘sterk zijn’ hield ik vol tot mijn dertiende. Ik zat in de derde klas van het Gymnasium en op een gegeven moment werd alles me te veel. Ik kreeg een depressie en ben twee maanden niet naar school geweest. Ik wilde en kon gewoon niet meer. Gelukkig kwam ik er weer bovenop. In eerste instantie dacht ik dat die depressie het einde van mijn verwerkingsproces betekende, maar niks bleek minder waar. Het was namelijk niet de scheiding die ik moest verwerken, maar de effecten van de scheiding op mijzelf.

In de twee daarop volgende jaren ging ik van hulpverlener naar hulpverlener. Ik was op zoek naar diepgaande hulp, maar niemand kon me die hulp bieden. Allen probeerden ze me te helpen met het verwerken van de scheiding, maar daar was ik al lang mee klaar. Ik wilde hulp bij het terugvinden van mezelf, want de scheiding had zo’n enorm effect op mijn gedrag gehad, dat ik na al die jaren mezelf was kwijt geraakt.

Nog steeds worstel ik met hoe de scheiding mij veranderd heeft. Langzaam aan begin ik met goede hulp mezelf weer terug te vinden en hopelijk kan ik binnenkort zeggen dat ik mijn laatste gevecht gewonnen heb.

De volgende keer schrijf ik over hoe mijn vertrouwen in anderen veranderd is na de scheiding.

Annabel (16)