‘Mijn wens is dat mijn ouders met elkaar praten’
Mijn ouders zijn inmiddels twee jaar uit elkaar maar nog steeds niet officieel gescheiden. Dat proces is wel in gang gezet, maar er gaat veel tijd overheen. Ik ben heel erg blij dat mijn ouders nog bij elkaar waren toen ik opgroeide. Gelukkig heb ik supermooie herinneringen aan alle vakanties en leuke dingen die we als gezin hebben gedaan. Pas als het niet meer zo is besef je hoe fijn het is om thuis te komen in een huis waar iedereen er gewoon is. Hoe fijn het is dat je niet naar de andere kant van de stad hoeft te reizen om je andere ouder te zien.
Ik denk dat een scheiding makkelijker te verwerken is als je wat ouder bent en zelf de dingen in het leven wat beter begrijpt. Dan zie je beter in dat jij als kind helemaal niet schuldig bent aan de scheiding en het niet aan jou ligt. Aan de andere kant komen er juist met het ouder worden weer andere moeilijkheden, waar jongere kinderen zich waarschijnlijk minder mee bezig houden. In hoeverre wil je betrokken worden in de scheiding? Ook voor ouders is dit een van de lastigste vragen: In hoeverre moet ik mijn kind betrekken in een scheiding?
De scheiding kwam voor mijn zusje en mij onverwachts, omdat mijn ouders koste wat het kost geprobeerd hebben hun problemen verborgen te houden voor ons. Wij wilden juist weten waaróm ze nou precies gingen scheiden en wat er dan niet meer werkte. Maar niet dat ze kwaad spraken over elkaar. Ik zag, en zie, die tweestrijd ook in mijn ouders: ze willen ons erbij betrekken maar alles wat ze over de ander zeggen is bijna automatisch kwaadspreken en dat willen ze ook niet. Nu houden ze ons er vooral buiten en ik geloof dat mijn zusje en ik er ook niet echt naar durven vragen, uit angst voor de antwoorden. Toch voelt het nu net alsof ik weer tien jaar ben en nog niet mag meedoen met de grote-mensen-dingen.
Mijn ouders praten niet meer met elkaar, behalve als het echt niet anders kan. Ik denk vaak verlangend aan hoe de gescheiden ouders van mijn beste vriend met elkaar omgaan: als beste vrienden zonder dat zij of hun nieuwe partners het daar moeilijk mee hebben. Hoe mooi zou dat zijn! Maar ik weet dat dat niet voor ieder koppel is weggelegd. Ik heb wel tegen mijn moeder gezegd dat ik niet snap waarom ze niet op een normale manier met elkaar om kunnen gaan, maar zei zegt dat het op dit moment voor haar het best is om even geen contact te hebben, zodat ze mijn vader kan vergeten.
Is het egoïstisch van me dat ik zou willen dat ze wel met hem zou praten, voor mij en mijn zusje? Of is het egoïstisch van haar dat ze voor zichzelf kiest en niet voor haar kinderen? Waar wij bij Villa Pinedo naar streven, dat ouders naar de scheiding kijken door de ogen van hun kinderen, is denk ik wat hier het belangrijkst is. Ik verlang niet van mijn ouders dat ze alles opgeven of omgooien voor ons. Zij moeten gelukkig zijn, maar wij ook. Is het echt nodig om advocaten in te huren om met elkaar te kunnen overleggen? Ze zeggen dat ze er zelf niet genoeg verstand van hebben om het zonder hulp van buitenaf op te lossen en te regelen. Dat zal misschien wel, maar zolang wij niet worden betrokken in het hele proces zullen we dat nooit begrijpen. Net zoals voor ons de scheiding als een klap kwam, omdat we niet betrokken werden in de problemen die er speelden.
Dat zijn dingen waar je over nadenkt als je wat ouder bent en snapt dat er een heel dunne lijn zit tussen liefde en haat. In het proces van een scheiding moet je samen, als gezin, op zoek naar de gouden middenweg, voor iedereen. Maar het lijkt soms haast alsof die gouden middenweg eigenlijk niet bestaat omdat elke keuze nadelig is voor iemand… Misschien is het onrealistisch om voor goud te gaan in zo’n vervelend proces als een scheiding, maar ik denk dat het belangrijk is om er dan in ieder geval samen voor te zorgen dat iedereen tenminste een troostprijs krijgt.
Julia, 20