Jongeren reactie op nieuws over scheiding

 ‘Impact scheiding scholier bijna net zo groot als overlijden ouder’ luidt het RTL nieuws. Het Centraal Bureau voor de Statistiek deed grootschalig onderzoek naar de schoolprestaties van kinderen die opgroeien in een gezin zonder beide ouders , deze doen het namelijk gemiddeld minder goed. Eindelijk erkenning, dat is wat ik direct dacht. Slecht in te denken voor kinderen en ouders die niet bekend zijn met deze situatie, des te meer voor kinderen die wel in een gescheiden gezin leven.

Het onderzoek is gebaseerd op 15-jarige scholieren. Ik was al wat ouder toen mijn ouders gingen scheiden, mijn zusjes daarentegen niet. Ik heb het effect van de scheiding zowel in mijn eigen schoolresultaten als in die van mijn zusjes terug gezien. Dit onderzoek voelt daarom als erkenning, want het verdriet van een scheiding bij een kind wordt heel vaak onderschat.

School is de plek waar je als jongere de meeste tijd doorbrengt. Waar je je gezellig met je medeklasgenoten voorbereidt op je toekomst. Welke keuzes ga je nemen? Welk pad wil je bewandelen? En waar wil je uiteindelijk eindigen? Op school leg je de basis voor je toekomst, zo ervaar ik het tenminste. Maar als je ouders uit elkaar gaan beland je in een achtbaan van emoties. Opeens moet je keuzes maken over dingen waar je je nooit op hebt willen voorbereiden of überhaupt over hebt willen nadenken. De plek, waar jij normaal aan het einde van de dag met een bakje thee terugkijkt op je schooldag en ervaringen bespreekt, is opeens een chaotische bende geworden waar ieder met zijn eigen verdriet een eilandje lijkt te bouwen.

Terwijl ik eerst in een shock was over de scheiding en maar gewoon meedeinde met al het verdriet en woede, kwam er op een gegeven moment de realisatie van wat er allemaal aan de hand was. Vanaf dat moment ging het mis. Ik moest mezelf opeens uit bed schoppen. Tegenstrijdig, want eigenlijk was ik liever niet thuis. Op school, de plek waar ik me normaal gesproken zo gelukkig voelde, was ik futloos en afwezig. Het was een normaal proces, de schrik en de emoties die opeens los komen. Alleen op school wordt hier geen rekening mee gehouden. Daar tikken de lesweken gewoon door, is het opeens tentamenweek en heb je geen idee meer wat er is besproken. Overal loop je achteraan en zo verlies je snel alle grip.

Vaak bleef ik thuis, ik had mijn hoofd er toch niet bij. Omdat mijn moeder fulltime aan het werk was gegaan en elke ochtend om vijf uur opstond had zij geen grip meer op ons. Het incomplete gezin leek in kleine stukjes uit elkaar te vallen. Wanneer je dan toch besluit naar school te gaan spelen alle scenario’s die zich thuis hebben voorgedaan weer af in je hoofd. Het voelt als een ‘droom’ waar je langzaam in mee wordt getrokken. En zo gaat het, dag in dag uit.

Er is geen rust en stabiliteit meer thuis, en laat deze plek nu net jouw basis zijn geweest voor een prachtig rapport en tonnen vol energie. Je moet nu extra hard werken en je focus houden. Ik zie het maar als een uitdaging. Later kunnen wij extra trots zijn met onze diploma’s.

Annebel (21)