Op gesprek – met Marina

Yannick schrijft voor Villa Pinedo over zijn leven en de invloed die de scheiding van zijn ouders op hem heeft (gehad). Dit keer interviewt hij Marina, ook dochter van gescheiden ouders.

Hoelang is het geleden dat je ouders zijn gaan scheiden?
Ruim 3 ½ jaar.

Wat was de oorzaak hiervan? Of was het een optelsom van dingen?
Mijn moeder was degene die wilde scheiden. Ze had het gevoel dat ze drie kinderen, in plaats van twee, aan het opvoeden was. Mijn vader is een Griekse man en behoorlijk afhankelijk. Hij woont al 20 jaar in Nederland, maar spreekt de taal nog bijzonder slecht. Motivatie ontbreekt bij hem, zowel in het leren van de taal als in de zorg voor ons en in het huwelijk. Sabrina, mijn zusje, en ik zijn opgevoed door onze moeder. Mijn moeder is een zelfstandige vrouw die de zaken goed op orde heeft. Ze wilde niet langer meer het leven dat ze had. Zorgen voor haar man, alles in haar eentje beslissen, alles zelf regelen. Papa en mama waren geen team, de koek was op. Nu begrijp ik wel een beetje waarom mama ooit tegen mij heeft gezegd: ‘Marien, trouw nooit met een buitenlandse man. Dat werkt niet…’

Kun je de situatie beschrijven toen je ouders besloten uit elkaar te gaan?

Het was een ongemakkelijke tijd. Omdat ik de reden van de scheiding toen nog niet begreep was ik vooral boos dat het gebeurde. ‘Waarom gaan jullie scheiden? Het gaat toch helemaal niet slecht?’ waren vragen die ik mijn ouders stelde. Een paar weken later waren mijn ouders een keer niet thuis toen ik terugkwam van school. Gek vond ik dat. Meestal was één van de twee thuis, want ze gingen namelijk nooit samen weg. Niet veel later kwamen ze thuis en vertelden ze ons dat ze in relatietherapie zouden gaan. Wat waren mijn zusje en ik boos. ‘Alsof dat gaat helpen!’ schreeuwden we. ‘Het is het één of het ander!’ Daarna renden we kwaad de trap op. Van die relatietherapie is het nooit gekomen.

Wat voelde jij op het moment dat je ouders uit elkaar gingen?
Ik had het gevoel dat ik in een achtbaan zat. Vanaf dat moment was ik een doorgeefluik. ‘Wil je dit even aan je moeder geven?’ vroeg mijn vader. ‘Zeg maar tegen papa dat ik naar het dorp ga’, zei mijn moeder. Ik werd er gek van en ik begon me heel verantwoordelijk te voelen. Er werd veel gezwegen thuis. Vreselijk. Mijn zusje Sabrina is volledig omgeslagen tijdens deze periode. Ze begon te puberen, was ontzettend onzeker en de scheiding kwam er ook nog eens bij. Een samenloop van omstandigheden dus. Ik zat in mijn examenjaar van de Havo, geen goede combinatie. Ik heb het eindexamen helaas ook niet gehaald.

Had je het gevoel dat je moest ‘helpen’, dat jij een rol kon spelen om de scheiding te voorkomen?
Ja, absoluut! Dat kwam doordat ik de oudste ben, denk ik. Je voelt je op de een of andere manier toch verantwoordelijk voor je ouders en zusje. Je wilt dat het goed afloopt en dat iedereen aardig voor elkaar blijft. Nadat mijn vader een ander huis had gevonden heb ik mijn moeder veel geholpen. In het huishouden bijvoorbeeld, maar ik heb ook veel met haar gepraat. Ik was niet meer boos en begreep steeds meer haar redenen voor de scheiding. Eigenlijk was het helemaal niet zo gek dat ze wilde scheiden. Er was veel aan de hand, meer dan wij toen wisten.

Heb je ooit een schuldgevoel gehad als kind, dat je dacht dat het misschien aan jou lag?

Nee, nooit. Kinderen zijn nooit de oorzaak van een scheiding.

Hoe ging het daarna met je?
Slecht. Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik was gezakt voor Havo, maar ik wilde door. Gelukkig heb ik alsnog de vakken gehaald en een versnelde opleiding gedaan, zodat ik toch nog mijn droom kon waarmaken: naar de Pabo. Hiernaast zag ik hoe mijn moeder en zusje worstelden met hun gevoelens, ik voelde hun verdriet en pijn. Dit raakte me diep. We hebben alle drie hulp gehad van diverse psychologen. Met mijn eerste psychologe had ik helemaal geen klik, met mijn tweede en laatste psychologe heb ik fijn gepraat. Zij heeft echt wat voor mij betekend.

Wat heb je van de scheiding van je ouders geleerd?
Ik weet beter wat ik wil en ik ben sterker geworden. Ik weet wat de ingrediënten zijn voor liefde, vriendschap en geluk. Een perfect huwelijk bestaat niet, maar wanneer je er samen voor gaat en elkaar niet uit het oog verliest, kom je al een heel eind. Ik heb een andere kijk op het leven gekregen en ben een jonge, sterke vrouw geworden. Juist door de scheiding.

Hoe gaat het nu met jullie allemaal?
Ik ben blij voor mijn vader dat hij een nieuwe vriendin heeft, ook al is ‘ie maar een klein jaartje alleen geweest. Het is voor mij niet te begrijpen, maar het was te verwachten. Mijn vader kan niet alleen zijn, hij heeft een ‘hulpje’ nodig. Met mijn moeder gaat het nu ook beter. Ze is door haar vechtlust uit een burn-out gekomen en ze heeft het leven weer opgepakt. Ze werkt fulltime, anders redden we het financieel niet. We zien elkaar niet veel, en dat is moeilijk, maar kan niet anders. Sabrina is af en toe nog erg moeilijk, maar ook met haar gaat het beter. Hopelijk slaagt zij wel voor haar Havo-eindexamen dit schooljaar. Ik heb voor mijn eigen geluk gekozen en studeer met veel plezier aan de Pabo. We zijn er nog lang niet met z’n drietjes en moeten hard werken om de boel thuis staande te houden, maar samen komen we er wel uit.

Zou je jongeren die nu in het proces zitten nog iets willen meegeven?
Blijf bij jezelf! Blijf bij je eigen gevoel en je eigen verdriet. Daar heb je je handen vol aan. Ik begrijp heel goed dat het misschien vanzelfsprekend is om te zorgen voor je familie, maar daar schiet je zelf niks mee op. Ik was me op een gegeven moment aan het bekommeren om mijn moeder, vader en zusje. Ik vergat daardoor mijn eigen verdriet en ging er aan onderdoor. Alles begint bij jezelf. Wanneer jij gelukkig bent, kun je anderen helpen, troosten of steunen. Hoe moeilijk ook: probeer sterk te blijven. Praat over je gevoel, praat over de situatie. Zo voorkom je dat jij, als kind, een doorgeefluik wordt en er thuis wordt gezwegen. Blijf met elkaar praten. En ga door. Ik heb me er op een gegeven moment bij neergelegd en de situatie geaccepteerd. Als kind kun je de scheiding niet voorkomen of veranderen. Het is en blijft nog altijd een beslissing van je ouders, daar kun jij als kind niks tegen doen. Het is me overkomen, vette pech. Ik heb er wat van gemaakt en m’n hoofd boven water proberen te houden. Sta eens stil bij onderstaande tekst:
If you hold the past too tight, how could you hug the future?

Door: Yannick La Gordt Dillié | @yannicklgd