Inzicht

Gisterochtend was ik bij de crematie van de vader van een vriendin. Een droevige, maar mooie dienst. Vier dochters laat hij achter; twee waarvan ik er goed ken. En een jongen, een vriend van me, die hem altijd gezien heeft als ‘paps’ en als mentor. De hele ochtend denk ik: je zou je vader maar verliezen. Ongeacht hoe oud iemand is, ongeacht de oorzaak van zijn overlijden. Je zou maar één van je ouders kwijtraken. Vaak hoor je dat een scheiding dezelfde ‘rouwfases’ kent als een overlijden. Maar hoewel ik dan door de scheiding van mijn ouders die fases zou moeten kennen, kan ik me niet voorstellen wat mijn vrienden nu doormaken.

Ik heb geen idee wat ze voelen. Verlies, gemis, verdriet, boosheid? Ik weet niet waar ze behoefte aan hebben. Steun, praten, huilen, afleiding? Ik kan niets zeggen wat hun pijn doet verzachten, omdat ik die woorden niet kan vinden. Het wordt me duidelijk dat het moeilijk is om er voor iemand te zijn als je geen idee hebt wat ze meemaken, wat er in ze omgaat.

Ik weet nu eens te meer hoe cruciaal het is om inzicht te hebben in de situatie van een ander, zeker als je er voor die persoon wil zijn. Je moet daar zelf de verantwoordelijkheid voor nemen. Je kunt op zoek gaan naar informatie, praten, luisteren. Vooral luisteren. En luisteren kun je leren. Ik wil iedereen op het hart drukken dit ook echt te doen. In geval van scheiding, overlijden of een andere rottige situatie.

Phyleen (24)