Zo kan het ook

Mijn vriend en ik hebben deze zomer negen weken in het buitenland gewerkt. Als papa ons van het vliegveld haalt vertelt hij dat mama voor ons allemaal bij de Griek heeft gereserveerd. Allemaal, dat betekent zusje, papa, mama, bonuspapa, bonusbroertje, vriendlief en ik. Zo samen eten komt zelden voor. Dat is logisch als je ouders gescheiden zijn. We hebben de fijnste en gezelligste avond in tijden. Iedereen is ontspannen en geniet. Mijn vriend nodigt mijn ouders – ook weer samen – uit om de kerstdagen met zijn familie in Italië door te brengen. Papa en mama reageren enthousiast. Zelfs de week erna hebben mijn ouders het nog over die avond. Hoe fijn en gezellig het was om zo ontspannen bij elkaar te zijn. En dat we zoveel gelachen hebben. Avonden als deze koesteren we allemaal, dat weet ik zeker.

Ik schrijf graag over de positieve kanten van het hebben van gescheiden ouders, of probeer te positieve kant ervan in te zien. Misschien denken jullie: ‘Jij hebt het lekker makkelijk. Je woont niet meer thuis, je ouders praten nog met elkaar.’ Ik moet toegeven dat mijn ouders zeker in het begin ontzettend hun best voor ons deden. Memorabele momenten zoals verjaardagen brachten we samen door. Toch heb ik het echt niet makkelijk gehad en zijn er zeker ook mindere tijden geweest. Het was een lange weg om te komen waar we als (gebroken)gezin nu zijn en waar ik persoonlijk nu ben. Ik weet dat het in het begin onmogelijk lijkt om de positieve kanten van een scheiding in te zien en geluksmomenten te herkennen, maar keep this in mind:

Zelfs een reis van duizend mijlen begint met de eerste stap. En het is niet zomaar een reis, het is jóuw reis… de mooiste reis van de wereld ligt in jouw handen.

Manouk (20)