Op gesprek – met Sanne
In deze nieuwe Villa-rubriek ‘Op Gesprek’ interviewt Yannick (22) jongeren die te maken hebben (gehad) met een scheiding. Yannick (22) schrijft voor Villa Pinedo over zijn leven en de invloed die de scheiding van zijn ouders op hem heeft. Dit keer interviewt hij Sanne van den Bosch (21).
Hoelang is het geleden dat je ouders zijn gaan scheiden?
Negen jaar geleden.
Wat was de oorzaak hiervan? Of was het een optelsom?
Het was een optelsom, het huwelijk was al jaren niet goed meer. Maar dat mijn vader verliefd werd op een andere vrouw was de druppel die tot de definitieve scheiding leidde.
Kun je de situatie beschrijven toen je ouders besloten uit elkaar te gaan?
Ik wist al van mijn zus dat het niet zo goed ging tussen mijn ouders. Maar op een dinsdagmiddag kwam ik thuis van mijn folderwijk. Toen zaten mijn broer, zus, vader en moeder aan tafel. Behalve mijn vader waren ze allemaal aan het huilen. Toen wist ik wel waar het heen ging.
Wat voelde jij daarbij?
Het enige dat ik uit kon brengen was: waarom? Mijn vader vertelde toen dat hij een andere vrouw had ontmoet.
Had je het gevoel dat je moest helpen, dat jij een rol kon spelen om het te voorkomen?
Nee, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het had kunnen voorkomen. Ik heb wel altijd veel moeite gedaan om het in beide kampen gezellig te houden. Dit is heel zwaar geweest voor me.
Heb je ooit een schuldgevoel gehad als kind, dat je dacht dat het aan jou lag?
Wat de scheiding betreft heb ik nooit een schuldgevoel gehad. Wel van dingen die erna kwamen. Mijn moeder wilde eigenlijk verhuizen. Maar ik vond dat heel erg. Tot op de dag van vandaag heb ik het gevoel dat ze dit dankzij mij niet gedaan heeft.
Hoe ging het na de scheiding? Wat veranderde er?
Er zijn heel veel conflicten geweest. Tussen mijn zus en vader, mijn zus en moeder, mijn vader en moeder, mijn broer en zus, mijn broer en moeder. Om over de stieffamilie en die conflicten nog maar te zwijgen. Ongeveer zeven jaar na de scheiding barstte ook de bom tussen mij en mijn vader. Inmiddels is het gezin helemaal in twee kampen gevallen. Mijn moeder, zus en ik tegen mijn vader en broer. Er is geen contact meer tussen de twee kampen.
Heb je er persoonlijk veel moeite mee gehad? Of had je vooral moeite met het verdriet om je heen?
In het begin had ik er niet veel moeite mee, dacht ik. Dit kwam omdat ik overal de goede vrede wilde bewaren en daardoor mijn eigen gevoel uitschakelde. Ik heb jarenlang mijn best gedaan om mezelf op te offeren voor een gezellige sfeer, zowel bij mijn vader als bij mijn moeder. Dit is uiteindelijk wel mijn valkuil geweest. Dit is een van de redenen dat de bom uiteindelijk ook tussen mij en mijn vader is gebarsten.
Hoe zou je jezelf beschrijven voor de scheiding en hoe zou je jezelf nu beschrijven?
Voor mij is de scheiding niet zozeer een keerpunt in mijn leven. Maar vooral het conflict tussen mijn vader en mij. Dit heeft uiteindelijk tot een rechtszaak geleid. Hiervoor wilde ik, niet alleen bij familie maar ook bij vrienden, dat iedereen mij maar leuk en aardig vond. Van het conflict heb ik geleerd dat het niet erg is dat mensen je niet aardig vinden. Ik heb geleerd om mezelf te zijn, ongeacht of een ander dat waardeert of niet. Mijn vader stopte het contact. Hij nam geen initiatief en later vond ik dat ik dat op een goed moment ook niet hoefde te doen. Toen barstte de bom weer bij mijn vader en zo liep alles uiteindelijk fout.
Ben je sterker geworden?
Ja, zeker. Ik heb een tijdje gedacht: als zelfs mijn vader, van wie ik de helft ben, niet meer van mij houdt, wie dan wel? Die gedachte is gelukkig weg. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er momenteel vrede mee heb. Misschien heeft dit moeten gebeuren om mezelf te leren kennen. Mijn eigen grenzen aan te kunnen geven. Hier heb ik soms nog moeite mee, maar ik ben hier al veel sterker in geworden dan drie jaar geleden.
Wat heb je van de scheiding van je ouders geleerd?
Wat ik vooral geleerd heb, is hoe je een scheiding niet moet aanpakken. Een vriendin zei ooit tegen mij: je ouders zijn degenen die besloten hebben te scheiden, jij niet. Zij moeten er alles aan doen om jou gelukkig te maken. Hierin zijn ze in mijn ogen beiden niet geslaagd. Inmiddels ben ik weer gelukkig en heb ik er vrede mee. Maar mocht ik ooit kinderen krijgen en de vader van mijn kinderen verlaten, dan neem ik deze uitspraak mee. Kinderen kiezen niet voor een scheiding. Ouders doen dat. Dus kinderen mogen hier zo min mogelijk onder lijden.
Zou je jongeren die nu in het proces zitten nog iets willen meegeven?
Wees jezelf. Geef je grenzen aan. Zeker wanneer ouders met modder gaan gooien. Geef aan wat je kwetst. En het allerbelangrijkste is dat je je gevoel laat spreken. Zet geen masker op. Want dit kost je je eigen geluk. Wees egoïstisch. Zorg dat jij zelf gelukkig kan worden in de nieuwe situatie.