Reactie op Open Brief
Onlangs las ik de ‘Open brief aan alle gescheiden ouders’ op deze website. Uit nieuwsgierigheid besloot ik om naar beneden te scrollen, zodat ik een aantal reacties kon lezen. Ik was verbaasd. Want wat zag ik? Een felle discussie, twee kampen tegenover elkaar. En dat is juist waar het om gaat bij een scheiding: ook al ga je als ouders uit elkaar, je blijft sámen de ouders van een kind.
Sommige mensen begrepen de open brief verkeerd. Ze beweren dat ouders zelf mogen weten of ze uit elkaar gaan, hoe moeilijk dat ook is voor de kinderen. Het is immers hun eigen keuze. Ik ben het daar volledig mee eens, wie niet? Als het niet meer gaat, dan gaat het niet meer. Zo simpel is het (helaas). Maar er wordt iets heel belangrijks vergeten: de momenten daarna.
Toen mijn ouders in de herfst van 2010 uit elkaar gingen stortte mijn wereld in. Maar voor mij, en voor heel veel andere kinderen van gescheiden ouders, ontstond het verdriet vooral door de houding van mijn ouders ná de scheiding. De liefde is weg: oké. Ze gaan uit elkaar: oké. Maar ruzie maken over de telefoon, iedere keer weer, dát is het pijnlijkst. Over de kinderen of geld. Het zou een kind al enorm helpen in de verwerking van de scheiding als ouders die discussies niet in dezelfde kamer voeren als waar het kind op dat moment zit. Het is iets tussen de ouders, niet tussen de ouders en het kind.
Al lange tijd voor de akelige herfst in 2010 dacht ik dat mijn vader vreemdging. Ook al wilde ik het niet denken, ik was er toch een beetje bang voor. Uiteindelijk kwam mijn moeder erachter dat dit inderdaad het geval was. Waarom ik dat dacht? Omdat mijn vader soms even twee meter van ons vandaan liep wanneer hij een sms’je kreeg. Kinderen hebben gewoon heel snel iets door. Laat staan hoorbare telefoongesprekken. Je ouders die elkaar helemaal niets meer gunnen, bah. Ook al doet een scheiding ‘ons’, de kinderen, natuurlijk hartstikke veel pijn, we leren het te accepteren. Mama is hier. Papa is daar. Of andersom. Ze gaan hun eigen weg.
Het is heel begrijpelijk dat ouders ruzies krijgen over van alles en nog wat, maar het is niet in het belang van het kind om die ruzies luid en duidelijk over de telefoon uit te vechten wanneer je als kind op de bank zit, bij de trap nog kan meeluisteren of net terugkomt van school. Het is een blok beton op onze weg in de verwerking, naar de acceptatie.
Als iedereen er voor vecht gaan ook wij, de kinderen, begrijpen dat onze ouders (vaak) een nieuwe partner vinden. En als we dan niet steeds álle ruzies meekrijgen over dat geld en over de kleinste dingen, leren we later zelfs om terug te kunnen kijken op de scheidingsperiode. En op dat moment begrijpen we het ineens: de wereld stortte niet in, hij brokkelde alleen een beetje af.
Genoeg tijd om alles weer op te bouwen.