Stappen zetten
Ik ga binnenkort op kamers wonen en studeren! En ik heb er ongelofelijk veel zin in. Een nieuw hoofdstuk, een nieuwe stap, een nieuwe weg. Ik ben heel erg benieuwd wat het me allemaal gaat brengen.
Ook ben ik heel erg benieuwd naar de nieuwe inzichten en perspectieven die het me misschien gaat geven op de situatie bij mij thuis. Hoe je thuiswonend met je ouders omgaat en naar ze kijkt is toch heel anders dan wanneer je een eigen huishouden (met nieuwe verantwoordelijkheden) hebt en er van een bepaalde afstand naar kijkt. Ik zal alleen thuis zijn in de weekenden. Uiteindelijk hoop ik ook een baan dichtbij mijn eigen stekje te krijgen en zal ik alleen nog naar huis gaan in vakanties of als de gelegenheid daar is.
Mijn ouders zijn erg supportive, ze sporen me aan om op mijn eigen benen te staan en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Mijn vader is van de financiële of praktische hulp. Als ik ergens niet uit kom dan kan ik zo naar hem toe en dan helpt hij me. Of als ik spullen moet verhuizen of verven. Mijn moeder is er voor morele steun en andere praktische dingen. Ze weet alles van wasmachines, afwassen en voordelig boodschappen doen. Als ik er even niks meer van snap ga ik bij haar spuien en praat ze er met me over.
Toch blijft het lastig. Ik kan sommige dingen beter met mijn vader bespreken en andere dingen weer met mijn moeder. Als ik iets heel leuks heb meegemaakt en ik vertel het mijn moeder, dan moet ik het altijd nog een keer aan mijn vader vertellen anders weet hij het niet. Hij zal het niet van mijn moeder horen. Zoals bij een studiekeuze of een kamer vinden. Ik moet alles twee keer bespreken. Of onthouden wat ik tegen wie heb gezegd. En dat kan nog wel eens flink lastig zijn.
Ook vind ik het lastig om me in dit soort situaties niet schuldig te gaan voelen, alsof het allemaal mijn idee was dat mijn ouders gescheiden zijn. Want het is absoluut niet mijn schuld, en dat weet ik ook echt. Maar als ik dan iets verkeerds doe, of ik had iets tegen een van mijn ouders moeten zeggen, maar heb dat niet gedaan, zorgt dat voor gedoe of narigheid. Dan voel ik me daar, zonder dat ik er iets aan kan doen, een beetje schuldig over. En natuurlijk, ik moet me aanpassen en opletten en mijn best doen. Maar dat soort fouten mag je maken als kind, omdat het niet logisch is en niet in je systeem zit dat je als kind én tegen je vader én tegen je moeder vertelt dat je bijvoorbeeld die avond bij je vader eet en niet bij je moeder. Het is een soort van automatisme, je gaat er vanuit dat allebei je ouders dit dan weten.
Bij deze dus: ‘Sorry papa en mama, als ik weer een keer iets vergeet te melden.
Jullie kleine meid wordt groot en gaat grote stappen zetten. Bedankt dat jullie me zo los durven laten, maar probeer toch nog steeds mijn papa en mama te blijven door er te zijn en interesse te tonen, samen en apart.’
Hannah (19)