Stop vecht- scheidingen

Ik word er iedere keer weer stil van: een kind dat zichzelf de schuld geeft van de scheiding van zijn ouders. Dat is heel erg, maar bovenal niet waar. Een scheiding is nooit, maar dan ook echt nóóit de schuld van het kind. De grote vraag is hoe het dan toch kan dat sommige kinderen zichzelf als boosdoener zien.

Allereerst is het kind eigen om soms jezelf de schuld te geven van iets, om te denken dat het aan jou ligt als er iets misgaat in je omgeving. Want als die omgeving ineens afbrokkelt of zelfs instort, vloeit de vertrouwde en liefdevolle huiskamersfeer ook weg. Dat voelt een kind. Het ene kind snapt er niets van en bemoeit zich er niet mee, maar de meeste kinderen horen alles, voelen alles en zien alles. Ze trekken zich van alles aan. ‘Mama en papa waren nooit zo. Het zal wel aan mij liggen’, is snel de gedachte.

In veel gevallen krijgt het kind een schuldgevoel door het gedrag van en de omgang tussen zijn ouders. En in mijn optiek is dat enorm zonde. Sommige kinderen moeten ellenlange telefoongesprekken tussen hun ouders doorstaan. Midden in de huiskamer, schreeuwend, ongeduldig en emotioneel. Op het moment dat een kind kreten hoort als ‘hij zou toch bij jou komen vandaag?!’ of ‘dat hadden we afgesproken!’, heeft dat een enorme invloed.

Even voor de duidelijkheid: dit is geen sneer naar de ouders. De gemoederen lopen hoog op, de emoties worden heftiger, en dat is ook heel begrijpelijk. Een scheiding is pijnlijk. Geen van beide ouders had dit van tevoren bedacht, niemand heeft dit tijdens het omdoen van de ringen gehoopt. Maar wanneer iets stukgaat, wanneer iets wordt verbroken, is dat iets tussen de ouders. En dat moet zo blijven. Doen we dit niet en laten we een kind opgroeien in een vijandelijke sfeer waarin iedereen elkaar altijd maar de schuld geeft, dan zal het kind littekens met zich meedragen. Voor altijd. Dag in, dag uit.

Nogmaals, dit is geen uithaal richting ouders, of iets dergelijks. Ik vind dit niet eens een fout; ik vind het een gemiste kans. Bij een scheiding is er al iets verbroken, laten we het daarbij houden. Laten we het houden bij de scheiding tussen papa en mama. In plaats van de scheiding tussen papa, mama en Rick, Suzanne, Jeffrey, Joshua, Michelle of Samantha.

Stop vechtscheidingen. En gun ieder kind een kans op pure liefde.

Yannick (22)