Sweet 16

‘Sweet sixteen today,
She’s looking like her mama a little more everyday.
One part woman, the other part girl.
To perfume and make-up, from ribbons and curls.
Trying her wings out in a great big world, but I remember…’
(Butterfly Kisses – Bob Carlisle)

Na de scheiding van mijn ouders heb ik het liedje Butterfly Kisses onophoudelijk gedraaid. Het illustreert namelijk zo ontzettend goed hoe mijn vader ooit was, nooit meer zal zijn en wat ik mis.
Ook vandaag, op mijn zestiende verjaardag, luister ik naar Butterfly Kisses. Ik luister vooral aandachtig naar het hierboven uitgeschreven couplet. Ik ken de tekst uiteraard uit mijn hoofd en bij alle andere liedjes zou ik meezingen of neuriën, maar bij Butterfly Kisses haal ik het niet in mijn hoofd. Ik wil de emoties in de stem van de vader horen, ik wil even het gevoel hebben dat het voor mij gezongen wordt.

Ik lijk inderdaad steeds meer op mijn voorbeeld, mijn moeder. Ik ben inderdaad één deel vrouw en één deel meisje. Ook de strikjes in mijn haar, zijn inmiddels ingeruild voor de mascara op mijn wimpers en ik sla inderdaad mijn vleugels uit in de grote, mooie wereld. Ik mis echter de man in mijn leven, die me bij zou moeten staan nu ik mijn vleugels uitsla. Ik mis mijn vader.
Bij dit gemis sta ik vandaag even stil, maar ik probeer het mijn dag niet te laten beïnvloeden. Butterfly Kisses is nu uitgespeeld en ik ga proberen, weliswaar zonder vader, zonder zijn butterfly kisses, mijn verjaardag te vieren.

Joëlle (16)