Toch weer bij elkaar
‘Mama en ik zijn weer bij elkaar’. Mijn vader zit met een grote glimlach op z’n gezicht tegenover me op de bank. Ik kijk hem glazig aan. De inhoud van de zin komt niet bij me binnen, het is net alsof ‘ie vraagt of ik nog een kopje thee wil.
Niet zo gek lang geleden zei ik tegen m’n vader dat ik het niet zag gebeuren dat hij en mama ooit nog samen zouden komen. Op die opmerking is hij toen niet echt ingegaan. Nu is me duidelijk waarom; in die periode was hij alweer aan het daten met m’n moeder. Het heeft een paar weken geduurd voordat ik erover kon praten, en vragen kon stellen. De eerste weken drong het totaal niet tot me door. Ik stortte me op mijn werk en mijn eerste eigen huisje. In mijn hoofd had ik gewoonweg geen ruimte voor deze ‘onzin’. Ik kon niks met deze boodschap. De vraag die nu constant door m’n hoofd spookt is: ’Als jullie nu weer bij elkaar zijn, is het alle ellende van de afgelopen twaalf jaar dan wel waard geweest?’ Hadden mijn ouders toen niet harder kunnen vechten voor elkaar, beter nadenken voordat ze de beslissing namen?
Deels voelt het als een tweede scheiding: mijn ouders nemen een beslissing en wij (mijn broers en ik) moeten dealen met de consequenties. Waar we eindelijk net tot rust kwamen, wordt nu weer alles in de war geschopt. Ik was eraan gewend om in de weekenden bij pa alle aandacht te krijgen, nu staat m’n moeder bovenaan en gaat voor alles. Normaal gaf pa antwoord op mijn vragen, nu is het antwoord steevast: ‘dit ga ik even overleggen met je moeder’.
Wat ik misschien nog wel het ergste van alles vindt; het zijn net twee verliefde pubers!! Handje vasthouden, lieve briefjes naar elkaar schrijven (vaak op post-its, in de huiskamer zodat iedereen mee kan lezen!), de hele dag zoenen en knuffelen. Mijn vader heeft zelfs voor het eerst in z’n leven aan Valentijnsdag gedaan! 100 rode rozen voor m’n moeder. Allemaal lief en leuk maar als het je ouders zijn is het soms ook wel om te kotsen.
De reacties van mensen om me heen zijn tot nu toe vooral: ‘Oh wat gaaf!’. Het klinkt misschien cool maar ik vind het lastig en moet erg aan de nieuwe situatie wennen. Want ook al zijn mijn ouders nu weer bij elkaar; ik zal altijd een kind van gescheiden ouders blijven. De dingen die we door de scheiding hebben meegemaakt veranderen hierdoor niet. Evenals de stempel die het op ons allen gedrukt heeft.
Gelukkig woon ik nu op mezelf. Anders dan toen mijn ouders uit elkaar gingen, kan ik nu zelf bepalen in hoeverre ik met de situatie geconfronteerd wil worden. Als ik er geen zin in heb, ga ik lekker naar huis en dan zoeken ze het maar uit.
Hoe denken jullie erover? Wie z’n ouders zijn ook weer bij elkaar gekomen? Zou je willen dat je ouders weer bij elkaar komen? Waarom wel of niet? En heb je nog tips voor mij?
Jaleesa (22)