Verantwoordelijk heidsgevoel

Pas bedacht ik me iets. Ik voel verantwoordelijkheid voor het geluk van mijn ouders. Ik wil dat ze gelukkig zijn en dat dat onder andere door mij komt. Waarom voel ik dit soort bizarre dingen? Waarom heb ik zo sterk het gevoel dat die verantwoordelijkheid bij mij ligt? Ik woon amper nog thuis en toch voel ik die zware druk nog steeds.

Het is een vreemde gewaarwording waar ik wel eens een studie over zou willen doen. Want het is duidelijk iets psychisch. Ik wil het niet voelen en toch voelt het alsof het hoort. Dit zie je ook in die situaties als er mishandeling of misbruik plaatsvind in een thuissituatie. Vaak is het zo dat de kinderen de ouders alsnog verdedigen. En iedereen vraagt zich af waarom. Nou, hier om dus: Verantwoordelijkheid voelen voor het geluk van je ouders. Dat zit ingebouwd. Je groeit op met het idee dat je je ouders en andere volwassenen moet respecteren. En het blijft hangen, blijkbaar. Ik heb het gevoel dat ik ervoor moet zorgen dat ze allebei even blij zijn. En tegelijkertijd faal ik hier zo hard in en besef ik me dat ook. Want ik kan ze niet altijd blij maken. En ik weet ook dat het eigelijk niet écht mijn taak is.

Ik voel het in een situatie dat een van mijn ouders alleen zou zijn. Of dat ik kies, zoals nu met Oud&Nieuw, niet bij mijn vader of moeder, maar bij mijn vriend te zijn. Dan gaan er gelijk zorgen borrelen: Zouden ze het niet erg vinden? Ik check gelijk of ze allebei knus zijn. Mensen om zich heen hebben, zodat ik me geen zorgen meer hoef te maken dat ze alleen zijn. Ik deel mijn kerst op. Eerste kerstdag bij mijn moeder en haar vriend. Tweede kerstdag bij mijn oma met mijn vader en zijn vriendin. En Oud&Nieuw naar mijn eigen vriend. Best ingewikkeld als je het mij vraagt. Want er veranderen constant dingen. Niks is zeker.

Dat gevoel. Dat verantwoordelijkheidsgevoel. Ben ik de enige die dat heeft? Ik vraag het me af.

Hannah (20)