Verantwoording afleggen
“We zijn volwassen Louke, we zouden niet meer elke keer onze verantwoording af moeten leggen’’. Wijze woorden die mijn broertje sprak op een zonnige vrijdagmiddag in Utrecht. Daar woon ik al ruim drie jaar en sinds anderhalf jaar kom ik niet meer elk weekend thuis.
In het eerste jaar dat ik op kamers zat, ging ik trouw elk weekend naar huis. Niet alleen voor mijn werk en vrienden, maar ook om mijn ouders te zien. Daarbij hield ik me nog steeds aan hetzelfde ‘rooster’ als ik had toen ik nog thuis woonde. Het ene weekend ging ik naar mijn vader, het andere weekend naar mijn moeder. Dit veranderde toen ik een vriend die uit de omgeving van mijn ouders kwam. In de weekenden wilde ik ook met hem bij zijn ouders zijn. En dus kwam het vaak voor dat ik in de weekenden van het ene huis naar het andere rende.
De weekenden bij mijn vader werden minder, ik was steeds vaker in Utrecht of bij mijn vriend. Tegenwoordig slaap ik nooit meer bij mijn vader, ben ik maar zelden een weekend bij mijn moeder. Ik denk dat mijn vader mij kwalijk neemt dat ik stilletjes aan niet meer bleef slapen en uiteindelijk niet meer in het weekend kom. Sinds een tijd spreekt hij dat uit, steeds vaker. Het geeft me een schuldgevoel, alsof ik nog wel elk weekend bij mijn moeder ben. Terwijl dat dus niet zo is.
Mijn broertje is inmiddels ook aan het studeren en wil op kamers. Hij vindt het rooster lastig en zou liever zelf bepalen waar hij wanneer is. Straks als hij ook op kamers zit, gaat hij niet meer elk weekend naar huis. Hij wil hierover, net als ik, niet de hele tijd verantwoording hoeven afleggen aan mijn vader.
Ik groei op, en dat zorgt ervoor dat ik er minder behoefte aan heb om bij mijn ouders zijn. Tegelijkertijd snap ik dat mijn vader het lastig vindt dat ik langzaam ben vertrokken uit zijn huis en is ons contact niet altijd top. Ook dat moet groeien naar een meer volwassen relatie. Hopelijk wordt dat een relatie, waarin ik niet steeds verantwoording hoef af te leggen.
Louke (21)