Voelsprieten

Het is 8 jaar geleden. 8 jaar geleden alweer, toen mijn 15^e levensjaar zich aandiende. Ik zat in mijn examenjaar en ik zou met redelijk goede cijfers mijn middelbare school afronden. Zou, inderdaad. Mijn ouders deden een ultieme poging om hun huwelijk een nieuwe kans te geven door op vakantie te gaan, terwijl onze lieve, allerliefste opa en oma op ons oppasten. Het was ergens in januari, toen ik – terwijl mijn ouders een tropische aardbeien cocktail bestelden op hun reis – afschuwelijke buikpijn kreeg. Zo erg, dat zelfs mijn praktijk examen Bloemsierkunst eronder leed (ik deed een reguliere theorie opleiding, maar met een praktijk differentiatie als Bloemsierkunst als extra.) Pas na 3 dagen, toen mijn ouders weer terugkwamen van hun overzeese reis, werd ik met spoed naar het ziekenhuis gestuurd. Ik had een blindedarmontsteking. Een ontsteking die, als je er niet snel bij bent, zelfs je leven kan kosten.

Niet lang na mijn operatie zijn mijn ouders gescheiden. Gedurende de tijd dat ik in het ziekenhuis lag, zijn mijn ouders misschien 1x samen gekomen. Mijn moeder heeft alles van dichtbij meegemaakt. Ze heeft me moeten wassen, moeten zien strijden tegen de pijn, opnieuw moeten zien lopen en opnieuw zien eten. En dat allemaal, terwijl ik in mijn examenperiode van mijn middelbare school zat.

Het was allemaal niet gemakkelijk. Een operatie en een scheiding vlak na elkaar opgevolgd tijdens en na mijn eindexamen. Wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen is het volgende: wij, kinderen van gescheiden ouders, hebben vaak al vroeg in onze jeugd zogenaamd voelsprieten ontwikkeld. Doe niet alsof wij toch niets doorhebben. Vaak weten wij al meer dan jullie doen vermoeden. Wij, kinderen van gescheiden ouders, voelen ook stress. Al zijn we 12, 13, 14 jaar. We leven in onzekerheid en ons lichaam voelt dat. Ik ben ervan overtuigd dat mede door mijn stressgevoelige voelsprieten, ik een blindedarmontsteking heb ontwikkeld terwijl mijn ouders op vakantie waren. Alle stress ontlaadde op dat moment. Beste gescheiden ouders, zie en luister naar je kind. Voel hun verdriet, blijheid en stress. Kijk naar hen en zie de voelsprieten die elke pijn vastleggen in die kleine hersenpannen. Die hersenpannen die jarenlang pijn en verdriet vasthouden, om pas jaren later naar buiten te treden. Als het kwaad allang is geschiedt…

PS: Mijn diploma heb ik met maar één tekort gehaald! 🙂