Mijn ouders zijn vier jaar geleden uit elkaar gegaan, toen ik 16 jaar was. Alhoewel de scheiding als een enorme schok kwam, was het, wat men zou noemen, een rustige scheiding. Weinig ruzie, mijn ouders maken de ander niet echt zwart, en het werd mij nooit verboden om de ander te zien. Doordat ik al wat ouder was had ik de mogelijkheid om mijn ouders vaak te zien, ook als ik op dat moment niet bij diegene verbleef. Het besluit hoe de woonregeling zou gaan lag bij mij, en ik voel dan ook alsof mijn ouders veel aan mij hebben gedacht in de scheiding. Toch deed het veel pijn, we waren met zijn drieen, papa, mama en ik. Ik ben enigskind door een aandoening die mijn moeder heeft aan haar baarmoeder. Ik voelde me dan ook heel alleen na de scheiding. Mijn ouders waren de types die wel nog heel hard hebben geprobeerd om nog samen te komen, dat wil zeggen: mij werd verteld dat ze uit elkaar gingen wonen, maar nog wel naar oplossingen gingen zoeken om weer samen te komen. Deze periode bleek achteraf meer een proces voor hen te zijn om te leren om niet meer samen te zijn. Deze periode, die een jaar heeft geduurd, heeft mij toen der tijd veel hoop gegeven, maar het gaf hen de tijd om te verwerken en daarbij nieuwe partners. Ik voelde me bedrogen, en dat voel ik me soms nog steeds. Je zegt tegen een kind dat je je best gaat doen om aan de relatie te nemen, terwijl je ondertussen een nieuwe relatie start. Ik ben toen in therapie gegaan. Die therapie heb ik kort geleden geleden gehad, het heeft me best even geduurd, maar na vier jaar voelde het eindelijk alsof ik vrede had met de scheiding. Ik ben afgelopen jaar naar Liverpool verhuist en daar konden mijn ouders mij samen heen brengen, ze kwamen mij samen opzoeken op mijn verjaardag en ze waren ook samen bij mijn diploma uitreiking.
Het voelde dus best oke. Totdat mijn vader aankondigde dat zijn veel jongere vriendin een kind wilde. Dit bracht mij behoorlijk van mijn stuk om verschillende redenen. 1. Ik ben een enigskinds, door een aandoening die mijn moeder heeft aan haar baarmoeder kon zij na mij geen kinderen meer krijgen. Dit heeft ons gezin veel pijn gedaan. 2. De optie van een nieuw kind voor mijn vader voelt voor mij als een leugen, maar het doet mijn moeder ook verdriet, omdat we zo lang samen een gezin zijn geweest en het leek alsof mijn beide ouders die optie voor nog een kind al 20 jaar geleden hadden afgesloten. 3. Ik wist dat dit de harmonie die we nu hebben binnen ons gezin, en waar we zo lang voor hadden gewerkt, verstoord zou worden. 4. Het verdriet dat mij meteen al overspoelde bij de aankondiging van de optie van een kind maakte me angstig. Ik heb zo lang gevochten om over het verdriet van de scheiding heen te komen, waarom moet dit nu meteen erna komen?
Mijn vader kondigde in eerste instantie aan het echt niet te willen (een kind). Maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen weg te gaan bij zijn vriendin. En voor haar was de enige optie: ik wil een kind. Zij heeft nooit gezegd, ik ga bij jou weg, ik zie namelijk dat je geen kind wil. Ik heb het niet zo met haar op. Lang verhaal kort, we hebben veel gepraat en uit het niks besloot mijn vader toch voor een kind te gaan. Daarbij meldende dat dat niet zomaar binnen twee maanden zou gebeuren, zodat ik tijd zou hebben om er aan te wennen. Maar zoals mensen zijn, hield hij zich niet aan zijn afspraak, en twee maanden later kreeg ik het bericht dat ze niet zwanger is.
Ik ben boos, verdrietig en angstig. Die gevoelens komen verschillend op en soms komen ze allemaal tegelijk.
Ik wil dit echt niet, maar er is niks dat ik er aan kan doen. Het maakt met angstig om te zien hoe boos ik hier van kan worden, ik herken mezelf er niet meer in. Ik heb zo veel woede, voornamelijk naar mijn vader’s vriendin, maar ook naar mijn vader.
Mensen hebben de neiging om tegen me te zeggen, “ach, over een tijdje vind je dat kindje hartstikke leuk”. Maar wat moet ik daar nu weer mee.
Is er iemand die deze situatie herkent, misschien zelf heeft meegemaakt? Of misschien niet de situatie, maar de gevoelens?