Ik ben nu 23 jaar en het resultaat van een vechtscheiding. Twee jaar lang hebben de ruzies tussen mijn ouders geduurd voordat daadwerkelijk de scheiding daar was. Hoewel mijn ouders mij en mijn broertjes ons nooit (fysiek) iets hebben aangedaan verwijt ik ze veel. Ik zie mijzelf nog een verklaring afleggen op het politiebureau tegen een van mijn ouders. Na de scheiding ben ik bij mijn moeder blijven wonen. Ik was 15 jaar toen ik de keuze moest maken en werd door mijn moeder afgezet in de rechtzaal. 15 jaar lijkt oud genoeg, maar waar kies je in godsnaam voor? Zeker met je moeder buiten de deur die het liefst ziet dat je bij haar komt wonen. Ik wilde niet kiezen, waarom konden ze niet zelf iets besluiten?
De scheiding is na het daadwerkelijke scheiden eigenlijk nooit gestopt. De schulden hebben ervoor gezorgd dat mijn moeder al snel een nieuwe vriend zocht.
Ik was zo boos, we zouden het met zijn 4en doen en daar kwam de ene na de andere oelewapper solliciteren voor een relatie met mijn moeder.
Met mijn vader heb ik na de scheiding 8 jaar geen contact gehad.

Pas sinds een maar maanden heb ik het roer omgegooid. Ik wil geen slachtoffer meer zijn en mijn leven mag nu voor het eerst om mijzelf gaan draaien. Na een ruzie tussen mij en mijn moeder heeft ze beweerd dat ik als kind nooit iets te kort gekomen ben. Ik ben het daar niet mee eens. En dat ze dat niet inziet vind ik moelijk te vergeven.

Twee weken geleden heb ik weer contact opgenomen met mijn vader. Ik miste hem ontzettend en het was alsof er een deel van mijzelf ontbrak. We bouwen het nu langzaam weer op.

Mijn boodschap aan ouders?
Het enige wat je voor je kinderen kan doen is zorgen dat de relatie met de andere ouder goed blijft. Dat ben je ze verplicht. Kun je dit niet zelf schakel dan hulp in, maar erken in ieder geval het probleem. Ga niet akkoord met kinderen die “hun vader niet meer willen zien”. Ze willen hem zien, ze willen jou niet in de steek laten. Vertel je kinderen niet waarom je een hekel hebt aan de andere ouder. Dat is iets wat je met vrienden bespreekt. Voor je kinderen ben je een ouder.
Het maakt niet uit hoeveel eten, cadeaus of uitstapjes je met je kinderen regelt, dit is allemaal compensatie, omdat ook jij (hoe groot je haat ook is) ziet dat ze iets missen.