Mijn ouders zijn al 30 jaar getrouwd, alleen de laatste tijd gaat het de slechte kant op. Vorig jaar kwamen we erachter dat mijn vader vreemdging. Dit was hartbrekend voor mijn moeder zus en ik. Een man waar je naar opkijkt, er razen zoveel emoties door je heen maar voornamelijk teleurstelling. We besloten gezamenlijk hem nog 1 kans te geven. Ik heb altijd een goede band gehad met mijn vader. Vanaf dat moment is het nooit meer hersteld, ik gedraag me normaal, maar het doet ontzettend veel pijn als ik naar hem kijk. Mijn moeder heeft het erg moeilijk om het te verwerken. Maar we zijn nu al een jaar verder op een moment moet je het kunnen laten rusten, of je moet er een punt achter zetten. Op het moment voelt m’n moeder zich niet meer gehoord door mij en m’n zus. Alleen na een jaar lang gezeik over je heen te krijgen is dat logisch, ik wil zo graag dat het weer normaal word maar dat zal het nooit zijn. Dit huwelijk wat weer is voortgezet is uitstel van executie, ik verwacht ook niet dat dit meer ooit zal werken. Het wordt met de tijd erger en erger en ik voel me hierdoor zo eenzaam. Ik ben van nature altijd heel gelukkig, maar iedere keer als ik thuis kom en ik merk weer dat er ruzie is geweest zakt het moed me weer in de schoenen. Mijn wens is dat m’n ouders het met elkaar oppakken en weer verder gaan met hun leven, misschien ben ik naïef of durf ik de waarheid niet onder ogen te zien. De tijd zal het leren.