Hi allemaal,

Mijn ouders zijn al heel lang uit elkaar. Er is veel gebeurd en ik heb daar altijd al last van maar er was thuis geen ruimte voor mijn gevoel. Sinds ik therapie heb komt alles omhoog en gaat het minder goed met mij. Mijn ouders proberen soms wel te vragen naar hoe het gaat en hoe therapie gaat, maar als ik er iets over zeg probeert mijn vader alleen maar het positieve te zien en mijn moeder begint over zichzelf. Mijn emotionele deurtje voor hen is dicht. Mijn contact met hen wordt steeds oppervlakkiger en het kost me steeds meer energie. Vaak zie ik er zelfs tegenop.

Ik heb nog heel veel boosheid. Als ik alleen ben en ik denk over alles na voel ik de boosheid, maar als ik bij hen ben lijkt het alsof de boosheid plots weg is. Eigenlijk zou het er een keer uit moeten, maar ik ben bang om ze te kwetsen en ik ben bang dat ze zullen zeggen dat het allemaal niet waar is wat ik zeg.

Hebben jullie ervaring met dat je emotionele deurtje dicht is? En is die nog open gegaan? Hoe?

En hebben jullie ervaring met het moeilijk uiten van opgekropte boosheid omdat je bang bent ze te kwetsen?

Ik wil eigenlijk niet dat het contact zo oppervlakkig is, maar open zijn lukt niet omdat er dan altijd een reactie op komt waarbij ik me niet gehoord en gezien voel.

Iemand tips?

Dankjewel alvast!
Groetjes Anoniem