Hallo,

Ik was 3 toen mijn ouders gingen scheiden en dit was een echte vechtscheiding. Ik woonde bij mijn moeder en zag mijn vader elke 2 weken een weekend en later 1 keer in de maand een weekend. Hoe mijn ouders over elkaar deden was niet erg gezellig en ik kreeg vooral van mijn moeder tehoren dat mijn vader een slechte man was etc. Toen ik 11 was zijn we verhuisd en heb ik mijn vader niet meer gezien. Door allerlei gedoe rondom de scheiding, rechtzaken etc., maar ook vanwege wettelijke dingen raadde mijn moeder dat altijd af. Wel stuurden we elkaar altijd nog een e-card voor de verjaardag.

Een paar weken geleden stuurde ik hem een ecard en kreeg een reactie terug! Een voorzichtige vraag of ik eens bij wou praten. Ik vond dit bloedspannend want ik had die onbekende man (zo voelde hij op dat moment) al 13 jaar niet gezien. Na wat overwegen heb ik besloten toch te gaan bijpraten, dit was afgelopen dinsdag. Hartstikke nerveus kwam ik aan in het restaurant en gelukkig zag ik dat hij ook nerveus was. Het gesprek begon wat moeilijk maar uiteindelijk hebben we bijna 4 uur zitten kletsen over veel uiteenlopende zaken. Ik vond het erg bijzonder te zien dat mijn vader ook ‘gewoon een mens’ is, dat zou je bijna vergeten met al die dingen die in de scheiding en daarna verteld zijn.
Afgelopen vrijdag is hij op mijn werk komen kijken en aankomende vrijdag gaan we weer uit eten om wat verder bij te praten.

Ik vond het nog steeds erg spannend, ik heb het gevoel dat het om het minste geringste fout kan lopen en ik mijn vader weer verlies, of dat hij toch de slechte man blijkt te zijn zoals mijn moeder hem afschilderde en ik straks in een situatie verzeild raak waar ik niet uit kan komen.

Heeft iemand ervaring met een dergelijke situatie? Hoe ging het bij jullie?
Ik heb het mijn moeder nog niet verteld want ik ben bang voor haar reactie. Heeft iemand tips hoe dit aan te pakken? Ik wil de relatie die ik met mijn moeder heb niet om zeep helpen maar ik wil wel graag eerlijk zijn.