Soms weet ik gewoon niet meer waar ik moet beginnen. Om zo’n moment als dit slaan je gedachten compleet op hol. Er is zoveel gebeurd dat je ff niet meer weet wat je overkomt. Het voelt alsof je in een bad met koudwater word gegooid en je compleet verstijfd. Het is net alsof mijn vader me een klap geeft en dan kom je eindelijk op een moment dat je bijna genezen bent en dan krijg je weer een klap. Soms lijkt het alsof ik me wel oké voel en dan de volgende dag val ik stil of ervaar ik een soort van paniekaanvallen. Alsof er een golf van emotie over je heen spoelt en je gewoon verdrinkt en je het gevoel krijgt alsof je nooit meer boven water komt. Dagenlang heb ik het gevoel alsof ik wil huilen. En constant heb ik een vraag zoals waarom gaat mijn vader zo met mij om? Waarom moet iedereen altijd vertellen wat lelijk aan je is? Gaat mijn leven beter worden of wat???
Ik voel me zo rot wannneer ik weer begin te dromen over de zelfmoordpogingen van mijn ouders en mensen die ik niet eens ken. Al 4 jaar lang loop ik rond zonder doel en ik voel me nogsteeds even kut als 4 jaar geleden en ik voel me nogsteeds even kut als gister, eergister en morgen. Ik zit in in een emotionele kut roalercoaster die maar op een never ending loop staat. En als ik stil val en mijn ik mijn familie vaag op de achtergrond hoor praten over hoe goed ze weten wat er met me aan de hand is. Zoals het zal wel puberteit zijn, je staat op het punt een verandering te maken.. bla dit bla dat.
Ik wil schreeuwen,huilen schelden en mijn leven weer terug hebben.