Malou (23) in Mijn (stief)ouders
Mijn verhaal
Mijn verhaal;
Het is maandagavond. Ik lig weer veel te laat op bed. Een discussie met mijn vriend volgt, maar ik heb
er geen energie voor. Na de discussie pakt hij me vast en geeft me een dikke kroel. Die kroel was
alles wat ik op dat moment nodig had.
Mijn lip begint te trillen, ik voel de tranen opkomen. Ik probeer het nog in te houden, maar
tevergeefs. De tranen rollen over mijn wangen, ik snik diep en met lange halen.
Ik merk dat ik me volledig afsluit voor de omgeving. Mijn vriend begrijpt niet wat er is, vraagt er wel
10x naar. Ik krijg mijn lippen niet van elkaar, hoe graag ik hem vertel wat er is.
Op het moment dat hij zich omdraait, geef ik hem een snauw. Niet terecht weet ik zelf.
Ik kan ook gewoon aangegeven wat ik nodig heb, maar ik kies ervoor om lelijk te doen, te
schreeuwen om aandacht.
Het duurt een tijd voordat ik rustig wordt. Ik blijf maar denken. En vraag me af of dit te maken heeft
met de scheiding. Het schreeuwen om aandacht, denken dat je niet gehoord word, je continu
afvragen of je wel goed genoeg bent, of je relatie goed genoeg is, het volledig dichtslaan.
Waar komt dit vandaan? En waarom komt het eens in de zoveel tijd weer terug? Ook als alles goed
lijkt te gaan.
Ben ik hier alleen in? Of zijn er nog meer jongeren die zo reageren? Zijn hun ouders ook gescheiden?
Feel free to respond.
Hee Malou, Wat knap dat je je zo kwetsbaar opstelt en je verhaal deelt, dankjewel daarvoor! Je vraagt je af waar het vandaan komt, waarom alles eens in de zoveel tijd terug komt en of je hier alleen in bent. Ik loop een beetje tegen hetzelfde aan. Ik ben al vanaf de puberteit aan het onderzoeken voor mezelf welke impact de scheiding op mij heeft en ben erachter gekomen dat dit meer is dan ik had verwacht. Een voorbeeld: Mijn ouders zeiden regelmatig slechte dingen over elkaar. Indirect zeiden ze daarmee ook iets slechts over mij, want ik ben voor… Lees verder »
Ik herken dit absoluut! Alles en iedereen van je afduwen op de momenten dat je eigenlijk heel hard iemand nodig hebt. Dat je kleine ik schreeuwt om aandacht uit angst niet gezien en gehoord te worden. Wees niet te streng voor jezelf wanneer dit gebeurt en probeer het onder woorden te brengen, wat je nu al super goed doet ☺️
Ik heb dit zelf ook echt heeeell vaak. Ben ik niet goed genoeg? Daardoor ben ik gaan liegen tegen mensen zodat ik de aandacht kreeg die ik thuis nooit kreeg. En helaas verdiet en woede overvalt je op de meest rare momentjes. Super kut i know. En tis ook lastig want je relatie onderhouden, je vrienden behouden, en ondertussen heb jij ouders die scheiden. Ik snap het