Hoi allemaal,

Ik zal even het verhaal van de scheiding van mijn ouders kort samenvatten.

Mijn ouders besloten te gaan scheiden toen ik 10 was en samen met moeder ben ik verhuisd, naar een andere woonplaats (40 min van vader met auto) Zus trok bij haar vriend in en mijn broer bleef bij onze vader. De scheiding was voor mij heel lastig en ik had moeite met eerlijk zijn tegen mijn ouders, want ik wilde ze geen van beide pijn doen. Soms heb ik daar nog steeds moeite mee. Ik ging één keer in de twee weken naar mijn vader en die kreeg een nieuwe vriendin. Ze gingen al snel samen wonen, eerst in het oude huis, maar kochten samen later een nieuw huis. Dit nieuwe huis en zijn vriendin zijn de rede waarom ik nu bijna nooit meer naar mijn vader ga. Het voelt niet als mijn huis en ik vind zijn vriendin niet heel aardig. Mijn vader is heel erg verandert door mijn vader. Ik mis mijn vader wel, maar ik wil daar echt geen weekenden meer slapen. Mijn moeder en ik zijn beste vriendinnen, maar mijn moeder is de laatste tijd heel depressief, wat mij ook weer naar beneden trekt.

De laatste paar maanden (2/3) heb ik het gevoel dat het niet goed met me gaat. Ik ben erg emotioneel, ook om kleine dingen. De kleinste opmerkingen kunnen me al boos of aan het huilen maken. Ik ben liever alleen, dan met vrienden. Op school heb ik meestal mijn oortjes in en negeer ik iedereen, ik heb gewoon niet de behoefte om met mensen te praten. Ik praat wel vaak met mijn docent, bij wie ik alles kwijt kan. Ik vertel hem alles over hoe ik me voel en over mijn ouders. Nu heb ik hem laatst verteld dat mijn vader me het gevoel gaf dat hij met niet wilde zien (door dingen die in mijn vakantie gebeurt zijn). Ik vertelde mijn docent dat het vaak door mijn vaders vriendin komt en hij vond dit niet prettig voor mij. Ik heb hem ook verteld dat ik geprobeert heb met mijn vader te praten, maar dat dat niet goed lukt. Hij luistert niet naar me en probeert mij altijd om te praten. Nu wilt mijn docent misschien met mijn vader gaan praten, wat mij heel fijn lijkt, maar ik ben bang dat mijn vader boos op mij zal worden, maar naar mij luistert hij echt niet. (Mijn ouders hebben niet zo een goed contact). Moet ik dit doorzetten of uit angst toch niet doen?

En moet ik misschien hulp gaan zoeken bij bijv huisarts voor mijn ‘Depressieve’ gevoelens? Ik twijfel hier over, want ik durf dit niet echt met mijn moeder te bespreken. Ze zegt al snel dat ik me aanstel, weten jullie hoe ik dit aan haar voor zou kunnen stellen?

Alvast bedankt x