Hoi,
Ik heb een verhaal wat ik even kwijt wil. Mijn ouders zijn al gescheiden sinds ik 3/4 ben. Normaal ging ik altijd om het weekend naar mijn vader en door de weeks naar mijn moeder. Sinds mijn vader een nieuwe vriendin kreeg, trouwde en zelfs andere kinderen kreeg vond ik het daar niet meer leuk. Ik mocht niet zo veel en kreeg vrij weinig aandacht. Ik heb toen er voor gekozen het contact te verbreken ( ik was 7 jaar en deed dit toen door elke keer te zeggen dat ik niet langs kwam). Altijd heb ik een vader figuur gemist en toen ik een paspoort moest aanvragen voor een schoolreis naar Afrika, moest ik natuurlijk ook een handtekening van papa. Hier keek ik heel erg tegen op maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Ik merkte in de loop van de tijd toen wij contact hielden dat hij veel van zn fouten heeft geleerd en me echt graag wil zien. Maar ik wilde mama niet kwetsen dus heb nooit tegen mama gezegd dat ik contact het met mijn vader. Toen ik dit uiteindelijk na een jaar vertelde was mijn moeder heel erg boos dat ik dit heb achter gehouden. Wat ergens ook begrijpelijk is, maar ze had toch nooit geaccepteerd dat ik weer contact wilde met mijn vader. Sinds dat moment dat ik het heb verteld is er bij ons thuis veel veranderd. Ik moet alle klusjes doen en zulke dingen, mijn broertje in tegenstelling hoeft niks. Ik heb altijd respect gehad voor mama wat ze deed want ze heeft wel 10 jaar voor ons alleen gezorgd. Mijn broertje is erg onrespectvol tegen mama maar hij kan alles zeggen of doen omdat hij geen contact heeft met papa. Sinds ik contact heb met papa is alles slechter geworden en doe ik alles fout en kan ik helemaal niks meer goed doen. Ze zijn nooit is trots op mij met wat ik allemaal heb bereikt of iets. Ik wil mama ook niet laten vallen maar het liefst ga ik ergens anders wonen. Bij mijn nicht zodat ik mama niet kwets door bij papa te gaan wonen..