Hallo,

ik heb een lastig dilemma waarvan ik niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Ik zal proberen mijn verhaal zo helder en concreet mogelijk te beschrijven. Het zal een uitgebreid verhaal worden denk ik……

Enkele jaren geleden zijn de moeder van onze dochter en ik uit elkaar gegaan. Ze is inmiddels bijna 5.
Er is geen sprake van geweld, vreemdgaan of nieuwe relaties oid. Het werkte gewoon niet meer.
Aanvankelijk wilde ik een co-ouderschap van 50:50 of iets in die strekking. Het hoefde van mij qua tijd niet 50:50, maar wel een verdeling op een eerlijke manier. Ik wilde (en wil) geen “weekend vader zijn”. Ik wil opvoeder zijn. Ik wil graag onze dochter zowel doordeweeks als in de weekenden zien. Zo krijg ik de belangrijke dingen uit haar leven mee, en zij ziet mij ook in mijn gewone leven.

Haar moeder dacht (en denkt) hier anders over.
Een weekend in de maand, van zaterdag ochtend tot zondag avond is voldoende.

Hiervoor zijn we bij de rechtbank geweest.
Mijn wens was dus 50:50, echter mijn “eis” was 2 dagen en 2 nachten per week.
Vooral omdat ik ook besef dat co-ouderschap enkel goed werkt als je kunt overleggen samen. Dat is in ons geval niet mogelijk. Woensdag avond tot vrijdag avond de ene week, de andere vrijdag avond tot zondag avond.
Ik heb daarmee een flink compromis in mijn rol als opvoeder moeten doen. Met moeite, maar ik denk nog steeds dat dat de verstandigste keuze was.
De rechtbank is met mijn voorstel mee gegaan.
Moeder is in hoger beroep gegaan, en dat is afgewezen.

Kortom, Ze is 2dagen en 2nachten per week bij haar vader.
Tevens de helft van de vakanties….. Was de bedoeling.

Telkens ging de vakantie niet door, omdat moeder vond dat het óf te veel was voor onze dochter, of de planning was niet helder, of het stond volgens haar niet in de uitspraak van de rechtbank of onze dochter was ziek of..….. etc etc….
5 December kom ik haar ophalen, “ze kan niet komen want ze is ziek” om vervolgens haar vanuit binnen te horen schreeuwen: “ik wil met papa mee, laat me toch met papa mee gaan”.
En nog meer van dat soort incidenten.

Hoe moet je daar nou mee om gaan?
Heel boos worden en schreeuwen? Dat zou voor onze dochter traumatisch zijn.
Gewoon onze dochter houden voor een week vakantie? Dan wordt onze dochter speelbal van onze ruzie.
Onze dochter de keuze laten? Dan komt ze in een loyaliteits conflict. Zij kan toch niet kiezen tussen beide ouders?
Dus dan maar in ademen, uit ademen en door gaan. Onze dochter uitleggen dat Papa en Mama hebben besloten dat ze nu geen vakantie heeft bij Papa. En dan zonder onze dochter maar met moeders in gesprek gaan hierover.

Uiteindelijk in overleg met advocaten een vakantie regeling afgesproken.
Mondeling toegezegd, maar op het laatste moment, door haar, afgewezen.
Om vervolgens zelf, onderhands met een irreëel voorstel te komen.

Ik kan nog talloze voorbeelden geven, maar daar wordt niemand beter van.

Inmiddels hebben moeder en ik beiden een nieuwe relatie. Ik ben redelijk in de buurt gaan wonen, zodat ik onze dochter makkelijk naar school kan brengen etc.

Dan nu het dilemma:
Tot een ruim half jaar geleden zij ik nog wel eens tegen mijn “nieuwe” partner, “het zou beter zijn als ze hier zou komen wonen, dan waren we van alle problemen af”. Maar ik voelde ondertussen dat ze het bij haar moeder (in het dagelijkse leven) niet slecht had.

Toch is daar een verandering in gekomen de laatste maanden. Onze dochter wordt ingezet tijdens de overdrachts momenten. “wat wilde je vragen aan papa?” Waarop onze dochter (4,5 jaar oud) zegt “papa, ik wil niet bij jou zijn, ik wil met mama mee”.

We hebben via jeugdzorg gesprekken gehad om onder andere deze dingen te bespreken. Hier is moeder mee gestopt, het leverde niets op en de professionals hadden dezelfde mening als dat ik heb en dus heb ik ze gemanipuleerd.
Nu voelt het steeds meer niet goed. Het voelt niet goed dat zij haar basis heeft bij moeder. Ze laat daar probleem gedrag zien (slaan, schoppen, brutaal, slecht slapen, bij mama in bed slapen etc.) dat ik niet herken.

Ik denk dat onze dochter rust moet hebben. Een omgangsregeling die loopt, een duidelijke vakantie verdeling en rust.
Als ze bij mij is mag mama er zijn. Ze heeft een foto naar haar bed, en we hebben het over mama. Om de dag is er telefonisch contact met de andere ouder, om haar te laten weten dat haar beide ouders er voor haar zijn. Maar er is continu gesteggel over de vakanties en bijzondere dagen.

Nu heeft moeder aangegeven te gaan verhuizen. Ver weg. (minimaal een uur rijden). En ze wil een verandering in de omgangsregeling.

Wat nu?
Ik kan haar dan niet meer naar school brengen en ophalen. Ik kan haar dus niet meer doordeweeks zien.
Moet ik dan maar accepteren dat ze haar vader alleen nog maar om het weekend ziet?
Dan is ze dus nog meer bij een moeder waar ik steeds meer twijfels bij heb.
Er zijn veel meer voorbeelden waaruit blijkt dat moeder geen stabiele omgeving kan bieden. Onze dochter mist daar een veilige omgeving. Dit zal ik hier niet nader toelichten, maar dat speelt nu wel een rol mee.

Ik heb twee opties.
Accepteren dat moeder weg gaat en onze dochter mee neemt. Met als gevolg dat onze dochter een “weekend vader” krijgt.
Óf
Het niet accepteren en het voor de rechter laten komen. En daarbij een wijziging hoofdverblijfplaats aan te vragen.

Ik heb veel overleg met mijn advocaat. Als we een wijziging hoofdverblijfplaats aanvragen hebben we een sterk verhaal. Het blijft alleen wel de vraag of de rechtbank hierin mee gaat.
Maar als ze dat doen, betekend dat dat ik mijn dochter bij haar moeder weg haal.
Mijn voorstel zou dan wel zijn haar zo vaak als mogelijk naar haar moeder te laten gaan.
Maar is dat de beste optie voor haar?
Of moet ik haar loslaten…… Ze is bijna 5………

Wat een keuze…. Wie kan mij hierin adviseren?

Alvast hartelijk dank.

Peter.