Natuurlijk heb ik al op het forum gestruind naar soortgelijke berichten maar toch wil ik mijn vraag hier stellen. Bijna een jaar geleden ben ik bij mijn man weggegaan en de scheiding is er bijna door. Onze dochter van 9 woont inmiddels ook al een jaar 50/50 bij ons beiden. We hebben twee wisseldagen, woensdag en de ene week op zaterdag en de andere week op zondag. Het gaat eigenlijk best goed. We eten op woensdag samen als ik haar na het sporten naar haar vader breng. Na het eten drinken we nog een kop koffie en ga ik weg. Dit wordt voor haar steeds lastiger en vanavond nam ik afscheid en huilde ze tranen met tuiten in de deuropening. En zat ik huilend in mn autootje naar huis. Het is alsof ze makkelijker afscheid kan nemen van haar vader dan van mij. Terwijl ik het afscheid ook kort wil houden om er geen lange sessie van te maken. Wat kan ik veranderen om dit afscheid voor haar minder emotioneel te maken? Ik huil niet, probeer alleen een kus en een knuffel maar zo gemakkelijk laat ze me niet gaan. Dan voel ik me een slechte moeder, ik heb de keuze gemaakt om bij haar vader te gaan en ik doe haar dit verdriet aan! Ik voel haar vader dan kijken met een blik van… Dit doe jij, door jouw keuzes doe je dit meisje verdriet aan. Hebben jullie tips hoe ik het beter kan doen? Hoe hadden jullie dit willen zien op jullie wisseldag?