Sinds drieëneenhalf jaar ben ik gescheiden. Mijn nieuwe vriend is nu vier jaar gescheiden. Wij zijn nu tweeënhalf jaar samen. Ik heb twee kinderen van 8 en 10. Hij heeft er drie, van 12, 15 en 17.
Tussen mijn vriend en mijn kinderen gaat het goed. We wonen niet samen en ze zien hem, na langzaam opbouwen, twee à drie dagen per week. Zijn kinderen wonen niet bij hem en eten er alleen twee keer per week. Ik ben daar niet vaak bij, omdat ik alleen kan in de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn. Het contact tussen zijn en kinderen en mij verloopt slecht. Als ze binnenkomen, ploffen ze op de bank, meestal zonder hallo en gaan met koptelefoon op naar een scherm kijken. Tijdens het eten is het meestal ook niet leuk. Er is altijd commentaar op het eten. Er wordt amper gepraat en er wordt nooit ,echt nooit, iets tegen mij gezegd. Het doet me zeer en kost me zoveel negatieve energie dat ik eigenlijk geen zin heb om er nog langer mijn best voor te doen. Tegelijkertijd, het zijn de kinderen van mijn lief en ze zullen daarom, terecht, nooit uit zijn/ons leven verdwijnen. Hebben jullie tips om het makkelijker te maken? Mag ik bijv verwachten dat ze op zijn minst beleefd doen? Ze hoeven me niet aardig te vinden, maar zich wel realiseren, denk ik, dat ik niet wegga.