Sinds n maand woont mijn dochter van 16 meer bij haar vader, dan bij mij en haar jongere zusje. Logisch, daar is meer vrijheid en rust. Bovendien heeft hij nog geen partner die ze kan tegenkomen. Vorige maand had ze zelf een planning gemaakt. Hoewel dat veel pijn doet probeer ik haar ruimte te geven. In haar ogen ben ik namelijk de grootste schuldige van de scheiding en ik heb geen zin om haar papa zwart te maken. Nu belt ze me wel om de haverklap om hulp te vragen op de meest onmogelijke momenten. Of ik haar ergens naar toe breng, ze geld mag, ik de school wil bellen met een smoes etc. Bijv als t regent en ze geen zin heeft om naar school te fietsen, dan mag ik taxi rijden. Ik haast me dan naar t huis van haar vader en breng haar maar. Alles om contact te houden… Het voelt alleen steeds rotter. Ik ben haar hulpje, maar niet goed genoeg om bij te zijn…. Ik durf geen grens te stellen uit angst om haar helemaal te verliezen…. Haar kamer waarvoor ik in ons huurhuisje elke euro heb moeten omdraaien staat ongebruikt te verstoffen. Ook naar haar zusje kijkt ze niet om. Hoe kan ik het tij keren?